Kościół Anglii potwierdza: kobieta może być biskupem

Osta­tecz­ne gło­so­wa­nie na syno­dzie prze­bie­gło bez poważ­niej­szych kon­tro­wer­sji i doku­ment został uchwa­lo­ny kil­ka mie­się­cy temu wyma­ga­ną więk­szo­ścią gło­sów. Następ­nie doszło do uro­czy­ste­go pod­pi­sa­nia nowe­li­za­cji przez Justi­na Welby­’e­go, arcy­bi­sku­pa Can­ten­bu­ry i Joh­na Sen­ta­mu, arcy­bi­sku­pa Yor­ku.

Zwierzch­nik Kościo­ła Anglii stwier­dził: „Dzi­siaj zaczy­na­my nowy etap w dzie­jach naszej wspól­no­ty. Będzie­my Kościo­łem kro­czą­cym naprzód, ale razem. Razem rów­nież z tymi, któ­rzy się z nowym pra­wem nie zga­dza­ją, aby nie pomi­jać ich racji.

War­to wspo­mnieć, że przy­ję­te zmia­ny dotkną też słyn­ną The Book of Com­mon Pray­er, w któ­rej porząd­ki modlitw i nabo­żeństw mają uwzględ­niać żeń­skie for­my gra­ma­tycz­ne przy wspo­mi­na­niu bisku­pów i bisku­pek. Zasu­ge­ro­wa­no rów­nież, że w trak­cie uro­czy­sto­ści kon­se­kra­cji lub ordy­na­cji kobie­ty moż­na w trak­cie czy­tań zastą­pić frag­men­ty mówią­ce o dia­ko­nach czy bisku­pach w rodza­ju męskim inny­mi frag­men­ta­mi (np. zamiast 1 Listu do Tymo­te­usza 3, 8–12 czy­tać List do Rzy­mian 12, 1–12). To nie­za­prze­czal­ny prak­tycz­ny wymiar uchwa­lo­nej nowe­li­za­cji.

Przy­ję­te zmia­ny w pra­wie wewnętrz­nym sta­no­wią kon­se­kwen­cję aktu­al­ne­go rozu­mie­nia posłu­gi osób duchow­nych i w for­mal­ny spo­sób potwier­dza­ją, że Kościół Anglii jest wspól­no­tą, w któ­rej kobie­ty i męż­czyź­ni mają rów­ny dostęp do urzę­dów.

W Pol­sce podob­nych kro­ków, choć na razie tyl­ko co do ordy­na­cji kobiet na księ­ży, moż­na się spo­dzie­wać w łonie Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go. War­to dostrze­gać, że pol­scy lute­ra­nie nie muszą być pio­nie­ra­mi, ale mogą korzy­stać z dobrych anglo­sa­skich wzo­rów.