Prof. Janusz T. Maciuszko nie żyje

Prof. Maciusz­ko był jed­nym z tych wykła­dow­ców, przy któ­rym czas jak­by się roz­ma­zy­wał. Dla wyznaw­ców scho­la­stycz­ne­go wywo­du był­by raczej nie­zno­śnym publi­cy­stą, ale dla innych jego styl, zręcz­nie budo­wa­na spi­ra­la wywo­du poda­na w kon­wen­cji cie­ka­wej, a do tego zabaw­nej i peł­nej wywi­ja­sów gawę­dy, była prze­ży­ciem. Raz inte­lek­tu­al­nym, raz ducho­wym – cza­sa­mi jed­nym i dru­gim.

Jego książ­ka o Miko­ła­ju Reju jako nie­zna­nym teo­lo­gu ewan­ge­lic­kim to wła­ści­wie kla­sy­ka lite­ra­tu­ry przed­mio­tu. W ostat­nich latach czę­ściej mówił niż pisał, był czę­stym mów­cą inte­re­su­ją­cych kon­fe­ren­cji. Ostat­nio mia­łem oka­zję słu­chać i roz­ma­wiać po raz ostat­ni z Pro­fe­so­rem pod­czas Festi­wa­lu Kul­tu­ry Pro­te­stanc­kiej we Wro­cła­wiu (2019) i – bez jakiej­kol­wiek kur­tu­azji na smut­ną oko­licz­ność – powtó­rzę, że była to uczta.

Pro­fe­so­ra Maciusz­kę będę koja­rzył nie tyl­ko z nie­ule­czal­nym biblio­fil­stwem, cie­ka­wo­ścią świa­ta i pano­ra­micz­ną per­spek­ty­wą ponad sztyw­no wyty­czo­ny­mi gra­ni­ca­mi dys­cy­plin nauko­wych, ale też z dystan­sem do sie­bie, swo­bod­ną auto­iro­nią, któ­ra z auto­ma­tu kwa­li­fi­ko­wa­ła się na zabaw­ną aneg­do­tę.

Żar­to­wał też o śmier­ci. Przed wykła­dem inau­gu­ra­cyj­nym Pro­fe­so­ra z oka­zji roz­po­czę­cia roku aka­de­mic­kie­go 2018/2019 w Ewan­ge­li­kal­nej Wyż­szej Szko­le Teo­lo­gicz­nej we Wro­cła­wiu, rek­tor uczel­ni prof. Woj­ciech Szczer­ba w super­la­ty­wach przed­sta­wił oso­bę prof. Maciusz­ki, któ­ry odparł: „Magni­fi­cen­cjo, dro­gi Wojt­ku, już wiem, że na moim pogrze­bie nie będziesz musiał prze­ma­wiać. Prze­mó­wie­nie było już dzi­siaj.”

Panie Pro­fe­so­rze, Chry­stus zmar­twych­wstał!

» wykład prof. J. T,. Maciusz­ki od 1:00:00 (Festi­wal Kul­tu­ry Pro­te­stanc­kiej) — od 1:00:00

---

Gale­ria