SPOTKANIE ANGLIKAŃSKIEGO GLOBALNEGO POŁUDNIA

23 kwiet­nia 2010 r. zakoń­czy­ło się w Sin­ga­pu­rze czwar­te spo­tka­nie przed­sta­wi­cie­li dwu­dzie­stu pro­win­cji „glo­bal­ne­go Połu­dnia” Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, repre­zen­tu­ją­cych zna­czą­cą więk­szość jej aktyw­nych człon­ków. Trwa­ją­ce pięć dni zgro­ma­dze­nie zaowo­co­wa­ło, mię­dzy inny­mi, sfor­mu­ło­wa­niem oświad­cze­nia, pod impo­nu­ją­co brzmią­cym tytu­łem: „Fourth Trum­pet from the Fourth Angli­can Glo­bal South to South Enco­un­ter”.

Angli­ka­nie z Afry­ki, Kara­ibów, Azji, Austra­lii i Nowej Zelan­dii wyra­ża­ją w nim swój smu­tek z powo­du wyda­rzeń w Koście­le Epi­sko­pal­nym USA (TEC), Koście­le Angli­kań­skim Kana­dy i innych Kościo­łach chrze­ści­jań­skich, któ­re lek­ce­wa­żą „jasne naucza­nie Pisma Świę­te­go w spra­wach fun­da­men­tal­nych, doty­czą­cych same­go zba­wie­nia ludzi do któ­rych jest ono skie­ro­wa­ne”. Według auto­rów doku­men­tu, wybór i ordy­na­cja ks. Mary Glas­spo­ol ozna­cza po raz kolej­ny cał­ko­wi­te lek­ce­wa­że­nie sta­no­wi­ska „Angli­can Com­mu­nion” przez epi­sko­pa­lian.

„W ostat­nich latach – czy­ta­my w doku­men­cie – nasza Wspól­no­ta jest głę­bo­ko ranio­na przez tych, któ­rzy mie­nią się angli­ka­na­mi, lecz któ­rzy reali­zu­ją agen­dę pra­gnień pozo­sta­ją­cych w sprzecz­no­ści z histo­rycz­ny­mi nor­ma­mi wia­ry, naucza­nia i prak­ty­ki”. W obli­czu postę­pu­ją­cej ero­zji angli­ka­ni­zmu i chrze­ści­jań­stwa na Zacho­dzie, angli­ka­nie z Połu­dnia czu­ją się upraw­nie­ni do for­so­wa­nia zmian struk­tu­ral­nych w „Angli­can Com­mu­nion”. Szan­są na prze­zwy­cię­że­nie obec­ne­go jej kry­zy­su, któ­ry z róż­nym nasi­le­niem trwa na prze­strze­ni ostat­nie­go dwu­dzie­sto­le­cia, jest dla nich przy­ję­cie „przy­mie­rza angli­kań­skie­go”.

Według uczest­ni­ków sin­ga­pur­skie­go spo­tka­nia, przy­ję­cie „przy­mie­rza” powin­no ozna­czać akcep­ta­cję rezo­lu­cji 1.10 Kon­fe­ren­cji w Lam­beth z 1998 roku, co pocią­ga­ło by za sobą nie­zgo­dę na bło­go­sła­wie­nie par jed­no­pł­cio­wych oraz ordy­no­wa­nie gejów i les­bi­jek nie­ce­li­ba­ta­riu­szy. Nad­zór nad wcie­la­niem w życie „przy­mie­rza” winien leżeć w gestii pry­ma­sów Wspól­no­ty Angli­kań­skiej a nie komi­te­tu sta­łe­go tej­że. Angli­ka­nie z Połu­dnia wyra­ża­ją swą wdzięcz­ność arcy­bi­sku­po­wi Can­ter­bu­ry za skie­ro­wa­nie do nich pozdro­wień, dzię­ku­ją tak­że za udział w ich spo­tka­niu dwóm bisku­pom TEC, któ­rzy nie akcep­tu­ją decy­zji swe­go Kościo­ła. Uczest­ni­cy spo­tka­nia w Sin­ga­pu­rze doce­nia­ją rów­nież stwo­rze­nie Kościo­ła Angli­kań­skie­go w Ame­ry­ce Pół­noc­nej, jako „wier­nej eks­pre­sji angli­ka­ni­zmu”.