Świętowanie Pana Cudów

Jed­nym z naj­więk­szych reli­gij­nych wyda­rzeń Ame­ry­ki Połu­dnio­wej jest pro­ce­sja z figur­ką “Pana Cudów” (Sen­hor de los Mila­gros) w Peru. Rów­nież i w tym roku, 6 i 7 paź­dzier­ni­ka, tysią­ce osób od wcze­snych godzin ran­nych gro­ma­dzi­ło się przy klasz­to­rze Las Naza­re­nas w Limie, aby uczest­ni­czyć w mszach i w pro­ce­sjach po uli­cach sto­li­cy kra­ju. Kolej­ne mają się odbyć 18 i 19 paź­dzier­ni­ka, 28 paź­dzier­ni­ka i 1 listo­pa­da.

Począt­ki kul­tu “Pana Cudów” się­ga­ją oko­ło 1650 roku, kie­dy to murzyń­scy nie­wol­ni­cy nama­lo­wa­li wize­ru­nek ukrzy­żo­wa­ne­go Chry­stu­sa na ścia­nach domu, w któ­rym się spo­ty­ka­li. Mie­ścił się on w dziel­ni­cy Pacha­ca­mil­la w oko­li­cach Limy. To w tym miej­scu wzno­si się dzi­siaj wspo­mnia­ny klasz­tor.

13 listo­pa­da 1655 roku doszło do potęż­ne­go trzę­sie­nia zie­mi, ale pomi­mo znisz­czeń w mie­ście, mur z wize­run­kiem pozo­stał nie­usz­ko­dzo­ny. Tak roz­po­czął się kult, któ­re­mu jed­nak począt­ko­wo prze­ciw­ny był pro­boszcz kościo­ła San Mar­ce­lo, doma­ga­ją­cy się znisz­cze­nia muru. W 1661 roku wize­run­kiem zain­te­re­so­wał się cho­ry na raka Anto­nio de León, któ­ry wzmoc­nił mur i prze­kształ­cił go w ołtarz. Jego proś­by o wyle­cze­nie z raka zosta­ły wysłu­cha­ne. Jakiś czas póź­niej miej­sce to kupił Seba­stian Antu­ña­no, któ­ry wybu­do­wał tam kapli­cę .

Od tam­te­go cza­su “Fio­le­to­wy Chry­stus” każ­de­go roku jest obno­szo­ny po uli­cach Limy, a towa­rzy­szą mu tłu­my ludzi, z któ­rych więk­szość ubra­nych jest na fio­le­to­wo, a wie­lu posu­wa się na kola­nach, pro­sząc o cud.

Z powo­du maso­we­go uczest­nic­twa w pro­ce­sji, wła­dze miej­skie usta­li­ły szcze­gól­ne środ­ki bez­pie­czeń­stwa. W tym roku pro­ce­sjom towa­rzy­szy 2 tysią­ce poli­cjan­tów, 350 stra­ża­ków, 300 poli­cjan­tów dro­gów­ki oraz 22 karet­ki pogo­to­wia. Rodzi­com, któ­rzy wezmą ze sobą dzie­ci, pora­dzo­no przy­cze­pić im kart­ki z imie­niem, nazwi­skiem i adre­sem.

Według histo­ry­ków i socjo­lo­gów, popu­lar­ność tego kul­tu ma zwią­zek z raso­wą sytu­ają Peru (gdzie więk­szość miesz­kań­ców sta­no­wią India­nie), z kul­tu­rą afry­kań­sko-peru­wiań­ską, a tak­że z jego akcep­ta­cją przez bogat­szą, w więk­szo­ści bia­łą, kla­sę spo­łecz­ną Limy.

Zdj. Migu­el Chong