Synod Kościoła Maronickiego

W Liba­nie roz­po­czął się dłu­go ocze­ki­wa­ny Patriar­chal­ny Synod Kościo­ła Maro­nic­kie­go. Wczo­raj wie­czo­rem w Mszy inau­gu­ra­cyj­nej, odpra­wio­nej przez patriar­chę maro­ni­tów, uczest­ni­czy­ło 12 tysię­cy wier­nych.

Jest to pierw­sze tak waż­ne wyda­rze­nie w koście­le maro­nic­kim od 1736 roku. To wła­śnie w tym roku synod, nazy­wa­ny libań­skim, okre­ślił fizjo­no­mie kościo­ła maro­nic­kie­go, aktu­al­ną aż po dziś dzień. Co praw­da mia­ły miej­sce póź­niej­sze syno­dy (ostat­ni w poło­wie dzie­więt­na­ste­go wie­ku), ale jedy­nym celem było wpro­wa­dza­nie w życie deli­be­ra­cji posta­no­wień syno­du z 1736 roku.

War­to pod­kre­ślić, że w odróż­nie­niu od poprzed­nich, aktu­al­ny synod jest pierw­szym ogło­szo­nym z wła­snej ini­cja­ty­wy kościo­ła maro­nic­kie­go, poprzed­nie zaś odby­wa­ły się z pole­ce­nia Rzy­mu.

Zada­nia, jakie sta­wia sobie synod, moż­na okre­ślić jed­nym zda­niem: odkry­cie wła­snych antio­cheń­skich korze­ni w kon­tek­ście aktu­al­nych pro­ble­mów i w duchu adhor­ta­cji apo­stol­skiej Jana Paw­ła II „Nowa nadzie­ja dla Liba­nu”.

Bio­rąc pod uwa­gę geo­po­li­tycz­ne poło­że­nie kościo­ła maro­nic­kie­go, rezul­ta­ty tego syno­du będą mia­ły wpływ na sytu­acje wszyst­kich chrze­ści­jan na Bli­skim Wscho­dzie.