WĄTPLIWA “DWUTOROWOŚĆ” WSPÓLNOTY ANGLIKAŃSKIEJ

Angli­kań­ska „Ewan­ge­li­kal­na Wspól­no­ta Ducho­wień­stwa Irlandz­kie­go” odpo­wie­dzia­ła 30 lip­ca br. na reflek­sje arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry, zaty­tu­ło­wa­ne „Wspó­no­ta, przy­mie­rze i angli­kań­ska przy­szłość”. Irlandz­cy duchow­ni z rado­ścią wita­ją jasne odrzu­ce­nie bło­go­sła­wie­nia związ­ków jed­no­pł­cio­wych i ordy­no­wa­nia aktyw­nych homo­sek­su­ali­stów przez arcy­bi­sku­pa Wil­liam­sa.

Piszą oni: „cie­szy­my się, że tra­dy­cyj­ne naucza­nie na temat mał­żeń­stwa, aktyw­no­ści sek­su­al­nej i sty­lu życia ducho­wień­stwa zosta­ło pod­trzy­ma­ne i uzna­ne za nor­ma­tyw­ne dla Wspól­no­ty Angli­kań­skiej. Mamy nadzie­ję, że wier­ni angli­ka­nie będą współ­dzia­łać w misji i ducho­wym wzro­ście”.

Wąt­pli­wo­ści irlandz­kich duchow­nych budzi jed­nak, zawar­ta w reflek­sjach arcy­bi­sku­pa Wil­liam­sa, pro­po­zy­cja „dwu­to­ro­wo­ści” Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, któ­ra mogła­by zaist­nieć po ewen­tu­al­nym nie­przy­stą­pie­niu do opra­co­wy­wa­ne­go przy­mie­rza angli­kań­skie­go nie­któ­rych spo­śród trzy­dzie­stu ośmiu pro­win­cji Angli­can Com­mu­nion. „Dwu­to­ro­wość” Wspól­no­ty, bądź jej prze­kształ­ce­nie się w fede­ra­cję, np. na wzór Świa­to­wej Fede­ra­cji Lute­rań­skiej są nie­po­żą­da­ne przez wie­lu angli­ka­nów, wśród któ­rych , obok same­go arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry i irlandz­kich ewan­ge­li­ka­łów, znaj­du­je się też Gra­ham Kings, biskup die­ce­zji Sher­bor­ne Kościo­ła Anglii oraz autor tek­stu pod zna­mien­nym tytu­łem: „Fede­ra­cja to za mało: tyl­ko Wspól­no­ta odda­je ducha Kościo­ła”.

Ewan­ge­li­kal­ni angli­ka­nie z Irlan­dii pod­no­szą trzy wąt­ki. Po pierw­sze, angli­ka­nie zawsze postrze­ga­li się jako część „Jed­ne­go, świę­te­go Apo­stol­skie­go Kościo­ła Powszech­ne­go”. W związ­ku z tym , jak ewen­tu­al­ny „dru­gi tor” angli­ka­ni­zmu, odda­la­ją­cy się od Kościo­ła powszech­ne­go w kwe­stiach wia­ry i życia, miał­by być uzna­wa­ny za auten­tycz­ny?

Po dru­gie, angli­ka­nizm tra­dy­cyj­nie ma biblij­ny cha­rak­ter. Angli­ka­nie zawsze ceni­li auto­ry­tet Pisma Świę­te­go i bro­ni­li go. Jak więc angli­kań­ski „dru­gi tor”, negu­ją­cy auto­ry­tet Biblii miał­by wspo­mnia­ny auten­tyzm zacho­wy­wać? Po trze­cie, isto­tą angli­ka­ni­zmu jest jego ewan­ge­licz­ny cha­rak­ter, co prze­ja­wia się w wyzna­wa­niu „wia­ry nie­gdyś powie­rzo­nej świę­tym”. Czy „dru­gi tor” przy­szłej Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, któ­ry ducha Ewan­ge­lii zastę­pu­je duchem zse­ku­la­ry­zo­wa­nej kul­tu­ry, zasłu­gu­je na mia­no praw­dzi­wie angli­kań­skie­go?

„Z całej tej deba­ty – piszą Irland­czy­cy – wyła­nia się pro­sty wybór. Albo pozo­sta­nie­my wier­ni prze­sła­niu Pisma Świę­te­go pod­trzy­my­wa­ne­mu przez Kościół Powszech­ny i oka­że­my się praw­dzi­wy­mi angli­ka­na­mi, albo też odrzu­ci­my naucza­nie Biblii tra­cąc mia­no angli­ka­nów, lub co wię­cej, chrze­ści­jan (1 Kor. 6: 9–11)” Jaka więc powin­na być przy­szłość angli­ka­ni­zmu? Odpo­wiedź „Ewan­ge­li­kal­nej Wspól­no­ty Ducho­wień­stwa Irlandz­kie­go” jest pro­sta: „wier­ność a nie bred­nie!”.