Kościoły (Prawosławny, Katolicki i Protestancki) Obrządku Antiocheńskiego w Indiach

W 345 r. Syryj­czy­cy wywę­dro­wa­li do Kran­ga­nu­ru pod wodzą Toma­sza Kany wraz z bisku­pem Mar Józe­fem. Okre­ślo­no ich sudy­sta­mi (połu­dniow­ca­mi), gdy tym­cza­sem ci, któ­rzy pozo­sta­li, nazy­wa­ją się nor­dy­sta­mi (pół­noc­ny­mi). W VI wie­ku do Indii przy­by­li misjo­na­rze nesto­riań­scy. Już wkrót­ce Kościół w Indiach uza­leż­nił się od Kościo­ła per­skie­go, czy­li od Seleu­cji. Przy­wód­ca tego Kościo­ła zaczął nosić tytuł “metro­po­li­ty-bisku­pa sto­li­cy Świę­te­go Toma­sza i całe­go Kościo­ła chrze­ści­jan Indii”. Naj­pierw rezy­do­wał praw­do­po­dob­nie w Melia­pu­rze lub w Kran­ga­nu­rze, póź­niej prze­niósł się do Anga­ma­li. Z Per­sji przy­ję­li ryt chal­dej­ski ( wschod­nio-syriac­ki), z któ­re­go to powo­du zosta­li nazwa­ni błęd­nie “nesto­ria­na­mi”. Wia­do­mo jesz­cze, że w XI wie­ku mel­chic­ki kato­li­kos Bag­da­du wysy­łał do Indii bisku­pów. Ogól­nie jed­nak, do cza­su przy­by­cia Por­tu­gal­czy­ków, dys­po­nu­je­my bar­dzo ską­py­mi wia­do­mo­ścia­mi na ich, chrze­ści­jan w Indiach, temat.

Kie­dy żegla­rze por­tu­gal­scy bada­li wybrze­że Indii, kon­kret­nie region Mala­ba­ru (dzi­siaj znaj­du­je się tam stan o nazwie Kera­la), ze zdzi­wie­niem odkry­li ist­nie­nie buj­nie roz­wi­ja­ją­ce­go się Kościo­ła chrze­ści­jań­skie­go. Nie­ste­ty, przy­by­cie rzym­sko-kato­lic­kich Por­tu­gal­czy­ków zapo­cząt­ko­wa­ło laty­ni­za­cję i podział chrze­ści­jań­stwa w Indiach. Dzi­siaj ist­nie­je tam wie­le Kościo­łów, ale nas w tej chwi­li inte­re­su­ją tyl­ko te, któ­re uży­wa­ją obrząd­ku antio­cheń­skie­go a nie chal­dej­skie­go, łaciń­skie­go, czy też mają­cy swe wła­sne litur­gie Kościo­ły pro­te­stanc­kie.

Od począt­ku chrze­ści­ja­nie syro­ma­la­bar­scy byli trak­to­wa­ni przez Por­tu­gal­czy­ków jako kato­li­cy. Zaczę­li oni pro­ces laty­ni­za­cji i mani­pu­la­cji Kościo­łem. W 1599 r. por­tu­gal­ski arcy­bi­skup Goa, Mene­zes, zwo­łał lokal­ny synod i przy­pi­sał sobie jurys­dyk­cję nad Kościo­łem syro­ma­la­bar­skim. Bisku­pem został Jezu­ita Fran­ci­sco Roz i odtąd to Jezu­ici rzą­dzi­li Kościo­łem.

Do cza­su przy­by­cia Por­tu­gal­czy­ków, bisku­pi przy­by­wa­li z zewnątrz, byli pocho­dze­nia asy­ryj­skie­go. Z tego to powo­du jurys­dyk­cję w Koście­le syro­ma­la­bar­skim spra­wo­wa­li dzie­dzicz­ni archi­dia­ko­ni. Por­tu­gal­czy­cy posta­no­wi­li jed­nak skoń­czyć i z tymi prak­ty­ka­mi. Ostat­nie­go z bisku­pów asy­ryj­skich, Mara Abra­ha­ma (zmarl w 1597 r.), bez­pod­staw­nie oskar­ży­li o nesto­ria­nizm, a wspo­mnia­ny powy­żej Mene­zes, na syno­dzie w Diam­per, bez­praw­nie eks­ko­mu­ni­ko­wał chal­dej­skie­go (kato­lic­kie­go!) patriar­chę Szy­mo­na Den­hę. Nad­szedł rok 1653.…

Wła­śnie w 1653 r. więk­szość syro­ma­la­bar­czy­ków przy­się­gła u stóp krzy­ża w Mat­tań­cze­ri, że odtąd nie będą już posłusz­ni jezu­itom. Sto­sun­ki pomię­dzy archi­dia­ko­nem Toma­szem Param­pi­lem i bisku­pem Fran­ci­sco Rozem były już i tak bar­dzo napię­te. Kie­dy jed­nak ten pierw­szy nie został wysłu­cha­ny przez Rzym i nie mogąc zna­leźć żad­ne­go bisku­pa, któ­ry by go wyświę­cił, sam zre­ali­zo­wał typ kapłań­skiej inwe­sty­tu­ry, więk­szość wier­nych ponow­nie powró­ci­ła do jed­no­ści z Rzy­mem. Było to zwłasz­cza dzie­łem Kar­me­li­tów, razem z bisku­pem Alek­san­drem Param­pi­lem, krew­nia­kiem Toma­sza, któ­rzy przy­pro­wa­dzi­li z powro­tem do kato­li­cy­zmu 845 kościo­ły. Wier­ni ci zacho­wa­li obrzą­dek (ryt) chal­dej­ski i odtąd są nazy­wa­ni mala­bar­ski­mi kato­li­ka­mi.

Tym­cza­sem 32 kościo­ły pozo­sta­ły wier­ne Toma­szo­wi Param­pi­lo­wi, któ­ry  posta­no­wił nawią­zać kon­takt z Nesto­ria­na­mi w Mezo­po­ta­mii. Ci jed­nak mu nie odpo­wie­dzie­li, więc tym razem nawią­zał kon­takt z Syriac­kim Kościo­łem Pra­wo­sław­nym Patriar­cha­tu (i obrząd­ku) Antio­cheń­skie­go. Patriar­cha Antio­cheń­ski zgo­dził się wyświę­cić Toma­sza, ale pod warun­kiem, że ten przyj­mie syriac­ko-pra­wo­sław­ną chry­sto­lo­gię i syriac­ko-zachod­ni (antio­cheń­ski) obrzą­dek. W 1665 r. przy­był do Indii Grze­gorz, metro­po­li­ta Jero­zo­li­my, aby wyświę­cić Toma­sza na bisku­pa, któ­ry odtąd zwał się Mar Tomasz I, jak też wpro­wa­dzić go w obrzą­dek (ryt) antio­cheń­ski. Odtąd bywa­li nazy­wa­ni “Jako­bi­ta­mi z Indii” lub “Nową Par­tią” (Puthen­kut­tu­kar, w języ­ku malay­am), w odróż­nie­niu od mala­bar­skich kato­li­ków, “Daw­nej Par­tii” (Pazhe­kut­tu­kar).  Wier­ni nowe­go Kościo­ła o obrząd­ku antio­cheń­skim (zachod­nio-syriac­kim)  zaczę­li nazy­wać się Malan­kar, aby w ten spo­sób odróż­nić się od Kościo­ła obrząd­ku chal­dej­skie­go (wschod­nio-syriac­kie­go), któ­rzy pozo­sta­li przy nazwie Mala­bar.

Wraz z utwo­rze­niem Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go Malan­kar, mając jako zało­ży­cie­la Mara Toma­sza I Param­pi­la, wszy­scy jego następ­cy zaczę­li być nazy­wa­ni “Mar Tomasz”. W roku 1751 wezwa­no trzech bisku­pów syriac­kich, aby wyświę­cić na bisku­pa Mar Toma­sza V. Ten jed­nak nie chciał opła­cić zapro­szo­nym bisku­pom podró­ży i zmarł w 1765 r. bez otrzy­ma­nia ofi­cjal­nych świę­ceń. Jego następ­ca, Mar Tomasz VI, został wyświę­co­ny na bisku­pa w 1772 r., ale szyb­ko wszedł w kon­flikt z syriac­kim bisku­pem Grze­go­rzem, któ­ry wyświę­cił na bisku­pa prze­ciw­ni­ka Mar Toma­sza VI, Mar Cyry­la I. Ten nowy biskup został uwię­zio­ny, ale zdo­łał uciec do Tran­can­co­rem w Cochim, do mia­stecz­ka Anjur. Stąd prze­niósł się potem do Tho­zhiy­oon. Schi­zma kon­ty­nu­uje do dnia dzi­siej­sze­go i die­ce­zja w Anjur zawsze posia­da bisku­pa, któ­ry prze­wo­dzi wspól­no­cie zwa­nej SYRIACKINIEZALEŻNY KOŁCIÓŁ MALABARSKI Z THOZHIYOON. Aktu­al­nie Kościół ten posia­da jed­ną die­ce­zję i metro­po­li­tę rezy­du­ją­ce­go w Tho­zhiy­oor w Kera­li, a nale­ży do nie­go oko­ło 10.000 wier­nych.

Mar Tomasz VI prze­szedł nato­miast na kato­li­cyzm zmie­nia­jąc imię na Mar Dio­ni­zy I, ale po jakimś cza­sie ponow­nie powró­cił do Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go Malan­kar, w któ­rym zmarł w 1808 r. Jego następ­cy byli zawsze z tej samej rodzi­ny i powró­ci­li do imie­nia Tomasz: Tomasz VII, Tomasz VIII i Tomasz IX. W roku 1825 Tomasz IX został usu­nię­ty z urzę­du przez księ­dza, któ­ry został wyświę­co­ny przez bisku­pa z Anjur i przy­jął imię Dio­ni­zy II. Jego następ­cy rów­nież nazy­wa­li się Mar Dio­ni­zy, aż do śmier­ci w 1934 r. ostat­nie­go z nich, Mar Dio­ni­ze­go VI.

W 1909 roku odwie­dził Mala­bar w Indiach patriar­cha Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go Patriar­cha­tu Antio­cheń­skie­go, Mar Abdal­lah Sat­tuf. Został przy­ję­ty przez Mar Dio­ni­ze­go VI z wszyst­ki­mi należ­ny­mi patriar­sze hono­ra­mi. Po wza­jem­nym spo­tka­niu nagle doszło do kłót­ni na tle finan­so­wym i zagnie­wa­ny patriar­cha wyświę­cił Mala­bar­czy­kom nowe­go metro­po­li­tę, któ­ry przy­jął imię Cyryl. Na takie posu­nię­cie ze stro­ny patriar­chy Mar Dio­ni­zy VI zare­ago­wał zapra­sza­jąc z Tur­cji, zło­żo­ne­go z urzę­du, patriar­chę Mar Abdu­la Mas­si­ha, któ­ry przy­był do Indii i nadał Dio­ni­ze­mu VI tytuł Kato­li­ko­sa Indii, z zacho­wa­niem też cał­ko­wi­tej nie­za­leż­no­ści. Jako, że Mar Cyryl zale­żał od patriar­chy, a Dio­ni­zy nie, to utwo­rzy­ły się dwie par­tie: patriar­chy i kato­li­ko­sa. Był to rok 1912 i odtąd powstał nowy Kościół zwa­ny Daw­nym Wschod­nim Kato­li­ka­tem w Indiach. Do pogo­dze­nia doszło dopie­ro w 1958 r. Nastą­pi­ło ono dzię­ki inter­wen­cji rzą­du Indii i patriar­chy Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go Patriar­cha­tu Antio­cheń­skie­go, Mar Igna­ce­go Jaku­ba III. Naj­wyż­szy Sąd Indii orzekł, że jedy­nie Auto­ke­fa­licz­ny Kato­li­ka­tos i nale­żą­cy do nie­go bisku­pi będą odtąd uzna­wa­ni przez rząd jako Kościół legal­ny. Tym­cza­sem patriar­cha Igna­cy Jakub III  uznał tytuł Kato­li­ko­sa, nada­jąc też metro­po­li­cie Kościo­ła Malan­kar sze­ro­ką auto­no­mię, za co ten z kolei uznał ducho­wą i kano­nicz­ną wyż­szość patriar­chy Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go, zgod­nie z kon­sty­tu­cją Kościo­ła, i odtąd ofi­cjal­nie ist­niał tyl­ko jeden Kościół, Syriac­ki Kościół Pra­wo­sław­ny Malan­kar.

Nie obe­szło się jed­nak bez nowych napięć i podzia­łów. W 1975 r. syriac­ki patriar­cha z Damasz­ku eks­ko­mu­ni­ko­wał i usu­nął dotych­cza­so­we­go kato­li­ko­sa i na jego miej­sce wybrał nowe­go. Takie posu­nię­cie dopro­wa­dzi­ło do nowych podzia­łów. W czerw­cu 1996 r. Naj­wyż­szy Sąd Indii przy­jął nastę­pu­ją­cą rezolucję:1. Raty­fi­ko­wał Kon­sty­tu­cję Kościo­ła z 1934 r. i naka­zał jej obo­wiąz­ko­we prze­strze­ga­nie oby­dwu gru­pom. 2. Oświad­czył, że dzi­siaj ist­nie­je w Indiach tyl­ko jeden Kościół Pra­wo­sław­ny, któ­ry w chwi­li obec­nej jest podzie­lo­ny na dwie frakcje.3. Uznał patriar­chę Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go Patriar­cha­tu Antio­cheń­skie­go za ducho­we­go przy­wód­cę Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go Malan­kar, ale też i potwier­dził auto­ke­fa­lię kato­li­ko­sa, któ­ry jest legal­nym przy­wód­cą Kościo­ła w Indiach oraz zarząd­cą para­fii i innych dóbr Kościo­ła. Jest bar­dzo trud­no okre­ślić ści­słą licz­bę człon­ków oby­dwu grup. Wie­lu erwa­to­rów sądzi, że z ponad 2 milio­nów pra­wo­sław­nych, któ­rzy żyją w Indiach, poło­wa nale­ży do Kościo­ła Auto­ke­fa­licz­ne­go, a dru­ga poło­wa mia­ła­by nale­żeć do auto­no­micz­ne­go Kościo­ła będą­ce­go czę­ścią syriac­kie­go patriar­cha­tu pra­wo­sław­ne­go, z patriar­chą w Damasz­ku, w Syrii, na cze­le.    

W dniu dzi­siej­szym Syriac­ki Kościół Pra­wo­sław­ny Malan­kar posia­da licz­ne die­ce­zje, semi­na­rium duchow­ne w Kot­tay­am (zało­żo­ne na począt­ku XIX wie­ku) z oko­ło 140 semi­na­rzy­sta­mi, “Ośro­dek Sofia” dla świec­kich stu­den­tów teo­lo­gii (oby­dwu płci), Szko­łę Muzy­ki Litur­gicz­nej będą­ca filią Uni­wer­sy­te­tu Mahat­ma Ghan­di z Kot­tay­am, wie­le kole­giów, szkół, szpi­ta­li, przed­szko­li, sie­ro­ciń­ców, itd.  Kościół Malan­kar nie ma zbyt boga­tej tra­dy­cji mona­stycz­nej. Ist­nie­ją czte­ry wspól­no­ty męskie posia­da­ją­ce regu­łę mona­stycz­ną i jede­na­ście wspól­not dla księ­ży świec­kich, któ­rzy żyją w celi­ba­cie, nie posia­da­ją­cych jed­nak żad­nej okre­ślo­nej regu­ły. Poza tym, ist­nie­je jesz­cze dzie­sięć klasz­to­rów żeń­skich dla zakon­nic żyją­cych życiem modli­tew­nym i słu­żeb­nym. 

Olbrzy­mia więk­szość człon­ków Kościo­ła żyje w Indiach, ale ist­nie­je też mała dia­spo­ra. Patriar­cho­wie rezy­du­ją w Kot­tay­am, Stan Kera­la, Indie i tytu­łu­ją się: Kato­li­kos Wscho­du, Kato­li­kos Tro­nu Apo­stol­skie­go Świę­te­go Toma­sza i Metro­po­li­ta Malan­kar.

Poza pra­wo­sław­ny­mi  chrze­ści­ja­na­mi obrząd­ku antio­cheń­skie­go i wspo­mnia­nym już Syriac­kim Nie­za­leż­nym Kościo­łem Mala­bar­skim z Tho­zhiy­oor, tym samym rytem posłu­gu­je się w Indiach kil­ka innych Kościo­łów: kato­lic­ki i pro­te­stanc­kie. O nich to teraz wspo­mni­my.

Już w latach 1661 — 1663 tere­ny Indii, gdzie żyli chrze­ści­ja­nie, zosta­ły zaję­te przez pro­te­stanc­kich Holen­drów, któ­rzy zaraz usu­nę­li z nich wszyst­kich Por­tu­gal­czy­ków, w tym i wszyst­kich księ­ży. Por­tu­gal­czy­kom pozo­sta­ło jedy­nie Goa. Wraz z wkro­cze­niem do Indii Angli­ków, poja­wi­li się też misjo­na­rze angli­kań­scy. Pierw­sza ich misja zosta­ła otwar­ta w 1795 roku. Syria­cy wpierw z nią współ­pra­co­wa­li, ale w 1836 r. się od niej odsu­nę­li i tyl­ko nie­licz­ni pozo­sta­li przy angli­ka­nach (w roku 1947 przy­łą­czy­li się do Zjed­no­czo­ne­go Kościo­ła Indii Połu­dnio­wych).

Z powo­du dzia­łal­no­ści misjo­na­rzy angli­kań­skich jed­na trze­cia człon­ków Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go Malan­kar zde­cy­do­wa­ła się na prze­pro­wa­dze­nie w swo­im Koście­le refor­my. W tym celu wysła­li do patriar­chy kan­dy­da­ta na bisku­pa, któ­ry przy­jął imię Mar Ata­na­zy I i tytuł metro­po­li­ty chrze­ści­jan malan­kar­skich. Po powro­cie do Mala­ba­ru w Indiach, popro­sił dotych­cza­so­we­go metro­po­li­tę Syria­ków, Mar Dio­ni­ze­go IV, o opusz­cze­nie swej sie­dzi­by. Doszło do pro­ce­su, po któ­rym Mar Ata­na­zy I został ogło­szo­ny legal­nym metro­po­li­tą Mala­bar­czy­ków. Mar Dio­ni­zy IV odpo­wie­dział bun­tem i w 1875 r. patriar­cha antio­cheń­ski Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go, Igna­cy Piotr IV, eks­ko­mu­ni­ko­wał “Refor­ma­to­rów”, któ­rzy utwo­rzy­li nowy Kościół z zacho­wa­niem obrząd­ku antio­cheń­skie­go, ale zaadap­to­wa­li go do dok­try­ny pro­te­stanc­kiej, czy­li zosta­ły z nie­go usu­nię­te wezwa­nia do Maryi i do świę­tych, jak też i modli­twy za zmar­łych. Odtąd zaczę­li nazy­wać się: Syriac­ki Kościół Mar Toma­sza z Mala­ba­ru. Kościół ten w dniu dzi­siej­szym posia­da wie­le die­ce­zji, ma wła­sne­go metro­po­li­tę, nale­ży do nie­go oko­ło 700 tys. człon­ków i od 1974 r. jest w Komu­nii z Pro­win­cją Angli­kań­ską.

W 1947 r. licz­ne gru­py pro­te­stanc­kie połą­czy­ły się w jeden Kościół Połu­dnio­wych Indii (The Church of South India). W skład tego Kościo­ła weszła rów­nież gru­pa chrze­ści­jan obrząd­ku antio­cheń­skie­go z Kościo­ła Syriac­kie­go. Aktu­al­nie posia­da on w Indiach trzy die­ce­zje i oko­ło 50 tys. wier­nych.

W 1961 r. gru­pa rady­kal­nie pro­te­stanc­kich wier­nych z Syriac­kie­go Kościo­ła Mar Tomasz z Mala­ba­ru utwo­rzy­ła wła­sny Kościół: Ewan­ge­licz­ny Kościół od Świę­te­go Toma­sza (St, Tho­mas Evan­ge­li­cal Church). Kościół ten posia­da ośro­dek w Tiru­val­la i liczy oko­ło 2 tys. wier­nych. W 1868 r. metro­po­li­ta Mala­ba­ru, Mar Dio­ni­zy V, zain­te­re­so­wał się moż­liow­ścią “unii” z Kościo­łem Rzym­sko-Kato­lic­kim. Był on dewo­tą Naj­święt­sze­go Sakra­men­tu i Dzie­wi­cy Maryi, i dla­te­go zapra­gnął zebrać nie­któ­rych bisku­pów i wier­nych, aby utwo­rzyć z nich wspól­no­tę kato­lic­ką. Do tego jed­nak nie doszło, gdyż w mię­dzy­cza­sie zmarł.

W 1919 r. rek­to­rem szko­ły reli­gij­ne­go bra­ter­stwa “Naśla­do­wa­nie Jezu­sa Chry­stu­sa”  w Beta­nii (Indie) został wybra­ny ksiądz Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go, Ghi­ver­ghis (Jerzy) Pani­ke­rve­etil. Głów­nym celem szko­ły było wycho­wy­wa­nie i naucza­nie mło­dzie­ży. W 1925 r. ksiądz ten został wyświę­co­ny na bisku­pa, przyj­mu­jąc imię Mar Iva­nios (Jan) i tytuł bisku­pa Beta­nii. W 1928 r. został metro­po­li­tą, a jeden z jego księ­ży, Mar Teo­fil, został w 1929 r. bisku­pem Tiru­val­la.

W roku 1926 doszło do syno­du syriac­kiej gru­py, któ­ra uzna­wa­ła wła­dzę Kato­li­ko­sa. Pod­czas tego syno­du Mar Iva­nios doma­gał się zakoń­cze­nia schi­zmy gło­sząc, że Jezus Chry­stus usta­no­wił tyl­ko jeden Kościół. Wyznał też pierw­szeń­stwo bisku­pa Rzy­mu. Synod zgo­dził się na udzie­le­nia Mar Iva­nio­so­wi pozwo­le­nia na pro­wa­dze­nie roz­mów z Kościo­łem Rzym­sko­ka­to­lic­kim, ale z zastrze­że­niem, by syria­cy z Indii mogli zacho­wać obrzą­dek antio­cheń­ski, a bisku­pi mogli pozo­stać na swych dotych­cza­so­wych sta­no­wi­skach. Rzym zgo­dził się na te warun­ki, ale rów­nież z zastrze­że­niem, aby zba­dać waż­ność chrztu oraz świe­ceń kapłań­skich i bisku­pich.

Kie­dy wresz­cie nade­szła odpo­wiedź z Rzy­mu, tyl­ko dwóch z pię­ciu bisku­pów było goto­wych przy­łą­czyć się do unii. Byli to Mar Iva­nios i Mar Teo­fil. Wraz z jed­nym księ­dzem, z jed­nym dia­ko­nem i z jed­ną oso­bą świec­ką zło­ży­li kato­lic­kie wyzna­nie wia­ry. Następ­nie dwa zgro­ma­dze­nia “Naśla­do­wa­nia Jezu­sa Chry­stu­sa”, męskie i żeń­skie, rów­nież zło­ży­ły takie same, kato­lic­kie wyzna­nie wia­ry.  Mar Iva­nios i Mar Teo­fil zosta­li uzna­ni przez Rzym za bisku­pów kato­lic­kich W 1932 r. Waty­kan usta­no­wił nową metro­po­lię, któ­rej metro­po­li­tą został Mar Iva­nios. On też został gło­wą nowe­go Syriac­kie­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go Malan­kar z sie­dzi­bą w Tri­van­drum, w Kare­li, Indie. Mar Teo­fil został kato­lic­kim bisku­pem Tiru­val­la. W 1937 r. dołą­czył do unii Mar Sewer, a w 1939 r. Mar Dio­sco­ros, ten prze­szedł na kato­li­cyzm z czę­ści Kościo­ła pra­wo­sław­ne­go posłusz­ne­go patriar­sze antio­cheń­skie­mu. Wzrost tego Kościo­ła kato­lic­kie­go, ale obrząd­ku antio­cheń­skie­go, naj­le­piej moż­na prze­śle­dzić w licz­bach: w 1930 r. nale­ża­ło do nie­go 5 osób, w 1950 r. już 65 tys. osób, w 1960 r. 112 tys., w 1990 już 281 tys. osób, a dzi­siaj licz­ba wier­nych prze­kro­czy­ła już daw­no 300 tys. osób.  Nawet i dzi­siej­si hie­rar­cho­wie, Mar Grze­gorz i Mar Ata­na­zy, jesz­cze jako świec­cy prze­szli z Syriac­kie­go Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go do Syriac­kie­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go Malan­kar.

Syriac­ki Kościół Kato­lic­ki Malan­kar posia­da jed­ną archi­die­ce­zję i jed­ną die­ce­zję. Do Kościo­ła rów­nież nale­ży mona­stycz­na wspól­no­ta bene­dyk­tyń­ska obrząd­ku antio­cheń­skie­go (syriac­ko-zachod­nie­go), któ­ra jest odpo­wie­dzial­na za chrze­ści­jań­sko-hin­du­istycz­ny ośro­dek ducho­wo­ści “Kuri­su­ma­la Ash­ram”. W ośrod­ku tym litur­gia jest spra­wo­wa­na w rycie antio­cheń­skim, a mni­si sta­ra­ją się żyć tra­dy­cją syriac­ką i  hin­du­istycz­ną, czy­li dosto­so­wu­ją się do sty­lu życia poboż­nych hin­du­istów. W dzi­siej­szych cza­sach wiel­kich napięć pomię­dzy reli­gia­mi, ośro­dek ten stał się praw­dzi­wym cen­trum modlitw i dia­lo­gu dwóch kul­tur: chrze­ści­jań­stwa i hinduizmu.Jak już wspo­mnia­łem, w Indiach ist­nie­je rów­nież wspól­no­ta uży­wa­ją­ca do dzi­siaj inne­go wschod­nie­go rytu, obrząd­ku chal­dej­skie­go. Kościo­łem tym zaj­mę się przy następ­nej oka­zji.