Psalm 19 — Liturgia Słońca

Psal­mi­sta bez­błęd­nie odczy­tu­je te zna­ki, widząc w nich obraz oblu­bień­ca, wybie­ga­ją­ce­go z namio­tu na spo­tka­nie swo­jej uko­cha­nej. Tak Bóg wycho­dzi na spo­tka­nie świa­ta, jaśnie­jąc i spa­la­jąc się dla całe­go stwo­rze­nia. W spo­sób osta­tecz­ny doko­na­ło się to w oso­bie Jezu­sa.

To wła­śnie Chry­stus przed­sta­wiał sie­bie w przy­po­wie­ściach jako oblu­bień­ca. Ewan­ge­li­ści, ślep­cy i zwy­kli grzesz­ni­cy dostrze­ga­li w Nim świa­tłość. On wła­śnie jawił się im jako słoń­ce wscho­dzą­ce nad świa­tem. Dla­te­go w poran­nej modli­twie Kościo­ła chrze­ści­jań­skie­go, o wscho­dzie słoń­ca recy­tu­je się sło­wa kan­ty­ku Zacha­ria­sza:

“Przez wiel­kie zmi­ło­wa­nie Boga naszego,dzięki któ­re­mu nawie­dzi nas świa­tłość z wysokości,by obja­wić się tym, któ­rzy są w ciem­no­ści i sie­dzą w mro­kach śmierci,aby skie­ro­wać nogi nasze na dro­gę poko­ju”.

Cie­szy­my się świa­tłem, bo doświad­czy­li­śmy ciem­no­ści. Zło, któ­re popeł­nia­my tkwi w nas bar­dzo głę­bo­ko, i każ­de­go dnia musi­my zno­sić skut­ki naszych grze­chów. Patrząc zaś w jaśnie­ją­ce obli­cze Boga, i wsłu­chu­jąc się w Jego sło­wo pozna­je­my jak mogło­by wyglą­dać nasze życie zgod­ne z Jego wola.

“Wyro­ki Pana są praw­dzi­we, a zara­zem sprawiedliwe.Są bar­dziej pożą­da­ne niż zło­to, nawet naj­szczer­sze, I słod­sze niż miód, nawet naj­wy­bor­niej­szy”.

To są sło­wa doświad­czo­ne­go mędr­ca. Z nich rodzi się modli­twa o to, by świa­tłość Pana rów­nież nad nami zaja­śnia­ła; by pro­mie­nie Jego laski zbu­dzi­ły nas ze snu śmier­ci.

“Obudź się, któ­ry spisz,I powstań z martwych,A zaja­śnie­je ci Chry­stus” (Ef 5,14).