Zielonoświątkowcy o chrzcie

1. Chrzest jest przy­ka­za­niem Pań­skim, a jego koniecz­ność nie pod­le­ga dys­ku­sji. 2. W naucza­niu Jezu­sa Chry­stu­sa i apo­sto­łów Chrzest ma wie­le odnie­sień i obra­zów, któ­re pozwa­la­ją stwier­dzić, że mamy do czy­nie­nia z rze­czy­wi­sto­ścią zło­żo­ną i wie­lo­zna­cze­nio­wą. Obra­zy naj­częst­sze to:

• obmy­cie z grze­chów — uwol­nie­nie od oskar­żeń sumie­nia,
  
• pogrze­ba­nie sta­re­go czło­wie­ka i, co się z tym wią­że, wzbu­dze­nie z mar­twych do nowe­go życia — naro­dze­nie na nowo,
  
• przy­oble­cze­nie się w Chry­stu­sa — utoż­sa­mie­nie z Chry­stu­sem.

3. Przez wia­rę i Chrzest sta­je­my się czę­ścią Cia­ła Chry­stu­sa — Kościoła.4. Chrzest uzna­je­my za koń­co­wy akt pro­ce­su naro­dze­nia na nowo. 5. Chrzest nie tyl­ko wska­zu­je na nawró­ce­nie i inne rze­czy­wi­sto­ści ducho­we (takie jak: obmy­cie i uwol­nie­nie z grze­chów, oczysz­cze­nie sumie­nia ze wszyst­kich obcią­ża­ją­cych win, zmar­twych­wsta­nie do nowe­go życia itp.), ale je poświad­cza. 6. Zgod­nie z przy­ka­za­niem Jezu­sa Chry­stu­sa, Chrzest może mieć miej­sce wów­czas, gdy czło­wiek uwie­rzy (Mk 16,16; Mt 28,18–20; Hbr 11,6) — gdy nawró­ci się, odrzu­ci grzech, wyra­ża­jąc szcze­rą poku­tę, wyzna Jezu­sa Chry­stu­sa jako Pana i Zba­wi­cie­la (Dz 2,38.39; 8,37; 10,44­48; 16,30–32) oraz popro­si o przy­ję­cie do zbo­ru (Dz 2,41–42; 2,47; 4,4). 7. Chrzest, w zna­cze­niu biblij­nym, musi być aktem wol­nym ze stro­ny czło­wie­ka, któ­ry zwra­ca się o jego speł­nie­nie do Kościo­ła. 8. Odma­wia­my Chrztu:

• nie­mow­lę­tom i małym dzie­ciom,
  
• oso­bom nie­naw­ró­co­nym lub o nie­szcze­rych inten­cjach,
  
• oso­bom znaj­du­ją­cym się w sta­nie utra­ty przy­tom­no­ści, śpiącz­ce, w sta­nie śmier­ci kli­nicz­nej itp.
  
• oso­bom o śred­nim i dużym zabu­rze­niu psy­chicz­nym; w tym wypad­ku istot­nym ele­men­tem jest z jed­nej stro­ny orze­cze­nie lekar­skie, z dru­giej zaś — odpo­wie­dzial­ne zacho­wa­nie Rady Star­szych zbo­ru, któ­ra jest zobo­wią­za­na do zba­da­nia spra­wy i pod­ję­cia decy­zji.

9. Zgod­nie z nauką apo­stol­ską o jedy­no­ści Chrztu (Ef 4,5) uwa­ża­my, że pew­ne akty chrzciel­ne czy­nio­ne przez nie­któ­re Kościo­ły nie są reali­zo­wa­ne zgod­nie z zasa­da­mi Pisma Świę­te­go i w związ­ku z tym uzna­je­my za nie­waż­ne chrzty:

• udzie­lo­ne w wie­ku nie­mow­lę­cym,
  
• udzie­lo­ne oso­bom nie­naw­ró­co­nym,
  
• udzie­lo­ne nie­po­praw­nie teo­lo­gicz­nie lub for­mal­nie, tj. wów­czas gdy:

1. zosta­ła naru­szo­na zasa­da wła­ści­wej moty­wa­cji, jak w przy­pad­ku przy­mu­su psy­chicz­ne­go czy fizycz­ne­go (np. oso­ba chrzczo­na nie w peł­ni decy­do­wa­ła o tym, czy chce być ochrzczo­na, jak to może mieć miej­sce u ludzi z zabu­rze­nia­mi psy­chicz­ny­mi lub u dzie­ci, na któ­rych rodzi­ce wymu­si­li taką decy­zję);
   
2. chrzest został udzie­lo­ny przez nie­upo­waż­nio­ne­go do tej czyn­no­ści kościel­nej chrzci­cie­la i moż­na mieć uza­sad­nio­ne wąt­pli­wo­ści co do popraw­no­ści for­mal­nej udzie­lo­ne­go chrztu; nie ist­nia­ły przy tym żad­ne oko­licz­no­ści uspra­wie­dli­wia­ją­ce takie postę­po­wa­nie chrzczą­ce­go, a ochrzczo­ny ma w tej kwe­stii wąt­pli­wo­ści. W tym wypad­ku roz­strzy­ga­ją­ca jest decy­zja Rady Star­szych;
   
3. mate­ria lub for­ma chrztu nie zosta­ły zacho­wa­ne;
   
4. mamy do czy­nie­nia z udzie­le­niem go przez oso­by o prze­ko­na­niach anty­try­ni­tar­nych.

W takich sytu­acjach wyma­ga­ne jest udzie­le­nie Chrztu. Nie jest to jed­nak chrzest ponow­ny, gdyż poprzed­ni nie speł­niał zna­mion Chrztu i w tej sytu­acji uznać go nale­ży raczej za akt zbli­żo­ny do Chrztu, ale nim nie­bę­dą­cy. Zale­ca się, aby decy­zję o powtó­rze­niu Chrztu pasto­rzy i Rady Star­szych podej­mo­wa­ły ze szcze­gól­ną roz­wa­gą.

10. Osta­tecz­na odpo­wie­dzial­ność za decy­zję udzie­le­nia Chrztu spo­czy­wa na Radzie Star­szych, któ­ra w myśl Pra­wa Wewnętrz­ne­go Kościo­ła jest upo­waż­nio­na do przyj­mo­wa­nia nowych człon­ków do zbo­ru. 11. Kate­chu­me­ni poni­żej 16 roku życia pra­gną­cy przy­jąć Chrzest muszą mieć zgo­dę rodzi­ców lub innych opie­ku­nów praw­nych. 12. Mate­rią Chrztu jest woda. 13. Dla waż­no­ści Chrztu nie ma zna­cze­nia, czy jest on doko­ny­wa­ny w rze­ce, morzu, jezio­rze, w innych zbior­ni­kach natu­ral­nych, czy też w zbior­ni­kach sztucz­nych, takich jak base­ny i bap­ty­ste­ria. Istot­ne jest jed­nak, aby zbior­nik wod­ny nie depre­cjo­no­wał powa­gi Chrztu. Ze wzglę­du na świę­tość Sło­wa Boże­go zale­ca się zwró­ce­nie uwa­gi na oto­cze­nie, w jakim Chrzest jest doko­ny­wa­ny. 14. Do for­my Chrztu zali­czyć nale­ży: zło­że­nie wyzna­nia wia­ry przez kate­chu­me­na, wezwa­nie Imie­nia Boże­go i akt zanu­rze­nia doko­na­ny przez ordy­no­wa­ne­go duchow­ne­go. 15. Przed wezwa­niem Imie­nia Boże­go i zanu­rze­niem, kate­chu­men powi­nien zło­żyć wyzna­nie wia­ry, odpo­wia­da­jąc na trzy pyta­nia chrzci­cie­la, na przy­kład:

• Bracie/Siostro [imię], czy wie­rzysz, że Jezus Chry­stus jest Synem Bożym?
  
• Czy wie­rzysz, że On zmarł za two­je grze­chy i zmar­twych­wstał dla two­je­go uspra­wie­dli­wie­nia?
  
• Czy pra­gniesz być ochrzczo­ny i przy­rze­kasz słu­żyć wier­nie Jezu­so­wi we wspól­no­cie Jego Kościo­ła przez całe two­je życie?

Chrzci­ciel wypo­wia­da for­mu­łę chrzciel­ną w brzmie­niu: Na pod­sta­wie two­je­go wyzna­nia wia­ry i pra­gnie­nia Chrztu — chrzczę cie­bie w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świę­te­go.

16. Nie prak­ty­ku­je­my Chrztu w for­mu­le ogra­ni­czo­nej tyl­ko do Imie­nia Pana Jezu­sa Chry­stu­sa. Stwier­dza­my, że Księ­ga Dzie­jów Apo­stol­skich poda­je jedy­nie opi­sy Chrztu, a nie for­mu­łę chrzciel­ną. 17. Zale­ca się, żeby chrzci­ciel ubra­ny był zgod­nie z powa­gą chwi­li. Naj­lep­szym stro­jem na tę oka­zję jest toga lub inny ubiór duchow­ne­go. 18. Zale­ca się, żeby kate­chu­men ubra­ny był w spe­cjal­ne sza­ty (zwy­cza­jo­wo kolo­ru bia­łe­go). Nale­ży tak­że zwró­cić uwa­gę, aby prze­strze­gać zasad skrom­no­ści i nie dopu­ścić do ską­pe­go lub nie­przy­zwo­ite­go stro­ju. 19. Oso­ba ochrzczo­na otrzy­mu­je świa­dec­two chrztu.

Bło­go­sła­wień­stwo dzie­ci1. Zgod­nie z prze­sła­niem Pisma Świę­te­go powie­rza­my dzie­ci Panu wraz z modli­twą o Boże bło­go­sła­wień­stwo (Mt 19,13–15; Mk 10,13–16; Łk 18,15–17). 2. Uro­czy­stość ta nie jest sub­sty­tu­tem Chrztu, lecz modli­twą zbo­ru o Boże bło­go­sła­wień­stwo dla dziec­ka i jego rodzi­ców.