Apostata w znaczeniu pickwickowskim

Zgod­nie z pro­ce­du­ra­mi Kościo­ła kato­lic­kie­go w Pol­sce nie jest wca­le łatwo doko­nać aktu apo­sta­zji. Oso­by, któ­re zosta­ły ochrzczo­ne w dzie­ciń­stwie i nie czu­ją żad­nej wię­zi z kato­li­cy­zmem muszą być napraw­dę zde­ter­mi­no­wa­ne, by doko­nać for­mal­ne­go wystą­pie­nia z Kościo­ła. Nie wystar­cza jed­na wizy­ta, ani wizy­ta samo­dziel­na — odstęp­ca powi­nien przy­pro­wa­dzić ze sobą dwóch świad­ków. Szcze­rze mówiąc instruk­cja epi­sko­pa­tu w spra­wie spra­wia wra­że­nie ostat­niej szy­ka­ny wobec tych, któ­rzy i tak są “pognie­wa­ni” na Kościół.

Jed­nak oczy­wi­ście są to wymo­gi do for­mal­ne­go doko­na­nia aktu apo­sta­zji, bo — jak się oka­zu­je — apo­sta­tą moż­na być na wie­le róż­nych spo­so­bów. Według kurii kali­skiej for­mą pisem­nej apo­sta­zji jest wyra­że­nie woli nie uczest­ni­cze­nia w lek­cji reli­gii oso­bi­ście (jeże­li uczeń jest peł­no­let­ni) lub zade­kla­ro­wa­ne przez rodzi­ca (wte­dy pisem­nej apo­sta­zji doko­nu­je rodzic zapew­ne). Nie­ste­ty, kuria kali­ska swo­im rozu­mie­niem sło­wa apo­sta­ta wyszła przed sze­reg, a w dodat­ku raczej po linii osób, któ­re uwa­ża­ją, że wewnętrz­ne prze­pi­sy Kościo­ła o spo­so­bie for­mal­ne­go wystą­pie­nia łamią ich pra­wa. W każ­dym razie kuria już wyco­fa­ła instruk­cję doty­czą­cą woli uczest­ni­cze­nia w naucza­niu reli­gii, w któ­rej sło­wo apo­sta­ta zapew­ne pada w zna­cze­niu sze­ro­kim, a nie for­mal­nym.

Na chwi­lę obec­ną usta­le­nia eks­per­tów Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski są takie, iż nie­po­sy­ła­nie dziec­ka na lek­cję reli­gii jest for­mą odstęp­stwa od wia­ry, ale nie powin­no się uży­wać okre­śle­nia „apo­sta­zja”. No bo praw­dzi­wi apo­sta­ci muszą się cięż­ko napra­co­wać, żeby akt apo­sta­zji zdo­być. W związ­ku z tym jest jasne, że jeże­li mówi się o innych, nie­prze­pro­wa­dzo­nych for­mal­nie apo­sta­zjach to tyl­ko w zna­cze­niu pic­kwic­kow­skim i nikt z tego powo­du nie powi­nien czuć się obra­żo­ny.