Ciało Pańskie rzeczywiste i bardziej rzeczywiste

Naj­wy­raź­niej jestem nie­do­uczo­ną kato­licz­ką, bo zawsze mi się wyda­wa­ło, że na każ­dej mszy docho­dzi do prze­isto­cze­nia chle­ba w Cia­ło Pań­skie i to jest ten cud, mimo iż opła­tek przyj­mo­wa­ny przez wier­nych wyglą­da jak opła­tek, a nie kawa­łek mię­śnia ser­co­we­go.

Nauczo­no mnie też przy­klę­ka­nia ze czcią przed taber­na­ku­lum, w któ­rym prze­cho­wu­je się kon­se­kro­wa­ne hostie, a tutaj rap­tem oka­zu­je się że są zwy­kłe kon­se­kro­wa­ne hostie, któ­re nadal wyglą­da­ją jak opłat­ki i reli­kwie — któ­re w cudow­ny spo­sób już nie są opłat­ka­mi, ale opłat­ka­mi z kawał­ka­mi mię­śnia ser­co­we­go. Nor­mal­nie hostia jest do spo­ży­cia przez wier­nych, ale ta, któ­ra jest reli­kwią — no cóż — chy­ba nie. Raczej też nikt z wier­nych wolał­by rze­czy­wi­ste­go mię­śnia ser­co­we­go nie spo­ży­wać. Może­my wie­rzyć w rze­czy­wi­stą obec­ność Chry­stu­sa w Eucha­ry­stii, jed­nak taka aż nazbyt rze­czy­wi­sta jest tyl­ko do ewen­tu­al­ne­go oglą­da­nia.

Jed­nym sło­wem, jakoś nie widzę dla sie­bie żad­ne­go szcze­gól­ne­go pożyt­ku z tego cudu. Co wię­cej, zamiast wzro­stu wia­ry przy­by­ło mi wąt­pli­wo­ści. No bo dla­cze­go cud eucha­ry­stycz­ny zda­rzył się kie­dy hostia upa­dła przy­pad­kiem i odkry­to go po pew­nym cza­sie, a nie zda­rza się w cza­sie, gdy docho­dzi do celo­wej pro­fan­cji? Czy może nie wszyst­kie kon­se­kro­wa­ne hostie są Cia­łem Pań­skim? Sko­ro nie wszyst­kie to jak odróż­nić te, któ­re są, od tych, któ­re są tyl­ko opłat­kiem? Czy pew­ność może­my mieć tyl­ko do tych dwóch (tej w Legni­cy i tej w Sokół­ce) wysta­wia­nych w reli­kwia­rzach? Czy taka nama­cal­na obec­ność auten­tycz­nej tkan­ki jed­ne­go z orga­nów ludz­kich rze­czy­wi­ście pomo­że w zro­zu­mie­niu trans­sub­stan­cja­cji i sta­nie się powo­dem do oży­wie­nia wia­ry w całym Koście­le? Bo jak tu mówić o tajem­ni­cy Eucha­ry­stii, kie­dy tajem­ni­cą jest to, co nie­wi­docz­ne, a nie pod­da­ne bada­niu i zakwa­li­fi­ko­wa­ne jako jed­na z tka­nek.

---

Gale­ria