Co ustalono w Anaheim według samych episkopalian?

Tuż przez zakoń­cze­niem Sie­dem­dzie­sią­tej Szó­stej Kon­wen­cji Gene­ral­nej Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go USA, jego pry­ma­ska, bp. Katha­ri­ne Jef­ferts Scho­ri wespół z prze­wod­ni­czą­cą Izby Dele­ga­tów Kościo­ła, Bon­nie Ander­son, zwró­ci­ły się w dwóch otwar­tych listach z 16 i 17 lip­ca do hono­ro­we­go zwierzch­ni­ka Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry, Rowa­na Wil­liam­sa z wyja­śnie­nia­mi doty­czą­cy­mi dwóch naj­bar­dziej kon­tro­wer­syj­nych rezo­lu­cji przy­ję­tych pod­czas Kon­wen­cji: D025 oraz C056.

Pry­ma­ska Scho­ri napi­sa­ła tak­że dwu­krot­nie do pry­ma­sów Wspól­no­ty Angli­kań­skiej w tej samej spra­wie.

Inten­cją auto­rek listów było przed­sta­wie­nie rezo­lu­cji z ich per­spek­ty­wy, w obli­czu róż­nych komen­ta­rzy i inter­pre­ta­cji tych­że. Nie­któ­re z nich, jak choć­by opi­nia Doro­ty Walen­cik, zawar­ta w tek­ście zaty­tu­ło­wa­nym “Dwa szla­ki Wspól­no­ty Angli­kań­skiej?”, mówią o “decy­zjach o ordy­no­wa­niu gejów oraz dopusz­cze­niu bło­go­sła­wień­stwa związ­ków jed­no­pł­cio­wych”. Powyż­sze stwier­dze­nie nie jest do koń­ca praw­dzi­we, co zda­ją się wykła­dać pro­mi­nent­ne przed­sta­wi­ciel­ki Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go.

Pierw­sza ze wspo­mnia­nych rezo­lu­cji, D025, nosi tytuł “Zaan­ga­żo­wa­nie i świa­dec­two przed Wspól­no­tą Angli­kań­ską”. Według auto­rek listów, jej cha­rak­ter jest bar­dziej opi­so­wy niż naka­zo­wy. Treść rezo­lu­cji nie wykra­cza poza obo­wią­zu­ją­cą Kon­sty­tu­cję i Kano­ny Kościo­ła. Mówi ona o głę­bo­kim i auten­tycz­nym zaan­ga­żo­wa­niu The Epi­sco­pal Church (TEC) w życie Wspól­no­ty Angli­kań­skiej. Rezo­lu­cja ta uzna­je wkład epi­sko­pal­nych les­bi­jek i gejów, zarów­no świec­kich jak i duchow­nych w życie Kościo­ła, stwier­dza tak­że, iż licz­ni z nich żyją w mono­ga­micz­nych, wier­nych, dozgon­nych i “życio­daj­nych” związ­kach. Kon­sty­tu­cja i Kano­ny TEC otwie­ra­ją dostęp do pro­ce­su ordy­na­cyj­ne­go przed wszyst­ki­mi ochrzczo­nym epi­sko­pa­lia­nom płci oboj­ga, choć nie ozna­cza to pra­wa do ordy­no­wa­na­cji dla każ­de­go. Rezo­lu­cja D025 kon­sta­tu­je tak­że ist­nie­nie róż­nic pomię­dzy epi­sko­pa­lia­na­mi w odnie­sie­niu do kwe­stii ludz­kiej sek­su­al­no­ści.

Poprzed­nia Kon­wen­cja Gene­ral­na w 2006 roku przy­ję­ła rezo­lu­cję B033, na mocy któ­rej TEC powstrzy­mał się od kon­se­kro­wa­nia na bisku­pów i biskup­ki osób, któ­rych “…styl życia sta­no­wi zagro­że­nie dla całe­go Kościo­ła i będzie pro­wa­dził do dal­szych napięć we Wspól­no­cie”, co powszech­nie odczy­ta­no jako wska­za­nie na les­bij­ki i gejów nie­ce­li­ba­ta­riu­szy. Rezo­lu­cja ta była odpo­wie­dzią na zapro­sze­nie “Rapor­tu Wind­sor­skie­go” doty­czą­ce “zaan­ga­żo­wa­nia się w pro­ces uzdro­wie­nia i pojed­na­nia wewnątrz Wspól­no­ty Angli­kań­skiej”, nie­mniej, jak piszą Ander­son i Scho­ri, sta­ła się ona tak­że źró­dłem napię­cia wewnątrz same­go Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go.

Rezo­lu­cja D025 nie sta­no­wi odrzu­ce­nia rezo­lu­cji B033. Według auto­rek listów, pierw­sza z nic win­na być rozu­mia­na i inter­pre­to­wa­na w świe­tle dru­giej. Przy­zna­ją one, że nie­któ­rzy z epi­sko­pa­lian uwa­ża­ją, iż rezo­lu­cja D025 umoż­li­wia Komi­te­tom Sta­łym, zło­żo­nym z ducho­wień­stwa i świec­kich oraz bisku­pom więk­szą swo­bo­dę w decy­do­wa­niu o bisku­pich nomi­na­cjach. Dla innych człon­ków TEC swo­bo­da taka jest nie­do­pusz­czal­na w świe­tle rezo­lu­cji B033. W oby­dwu przy­pad­kach pozo­sta­je mieć nadzie­ję na to, że bisku­pi i Komi­te­ty Sta­łe będą podej­mo­wać decy­zje w spo­sób bar­dzo prze­my­śla­ny, ze świa­do­mo­ścią poten­cjal­nych kon­se­kwen­cji dla Angli­can Communion.Jak stwier­dza­ją Ander­son i Scho­ri, przy­ję­cie rezo­lu­cji D025 nie mia­ło na celu obra­że­nie kogo­kol­wiek. “Pozo­sta­je­my głę­bo­ko świa­do­me trosk i wraż­li­wo­ści naszych bra­ci i sióstr z innych Kościo­łów two­rzą­cych Wspól­no­tę. Wie­rzy­my też, że to co zosta­ło uczci­wie przed­sta­wio­ne w tej rezo­lu­cji ma zasad­ni­cze zna­cze­nie, jeśli fak­tycz­nie mamy żyć w głę­bo­kiej komu­nii, co wszy­scy wyzna­je­my i cze­go gorą­co pra­gnie­my”. Dru­ga z sze­ro­ko komen­to­wa­nych rezo­lu­cji, C056, będzie tak­że mia­ła swe zna­czą­ce kon­se­kwen­cje zarów­no dla TEC, jak i dla jego rela­cji ze Wspól­no­tą Angli­kań­ską, jak piszą Ander­son i Scho­ri w kolej­nym liście do abp Wil­liam­sa. Według nich, “pod­czas gdy rezo­lu­cja hono­ru­je zróż­ni­co­wa­nie per­spek­tyw teo­lo­gicz­nych w łonie Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go, to nie auto­ry­zu­je ona publicz­nych rytów litur­gicz­nych bło­go­sła­wie­nia związ­ków jed­no­pł­cio­wych. Modli­tew­nik Powszech­ny pozo­sta­je nie­zmie­nio­ny, ryty mał­żeń­stwa są takie same, zaś rubry­ki Modli­tew­ni­ka defi­niu­ją mał­żeń­stwo jako ‘dozgon­ne i publicz­ne przy­mie­rze pomię­dzy męż­czy­zną i kobie­tą w obec­no­ści Boga’ ”. Rezo­lu­cja C056 zachę­ca Kościół i jego człon­ków do pod­ję­cia pew­nych dzia­łań na prze­strze­ni naj­bliż­szych trzech lat, jakie pozo­sta­ją do kolej­nej Kon­wen­cji Gene­ral­nej, któ­ra jest jedy­nym cia­łem będą­cym w mocy podej­mo­wa­nia decy­zji wią­żą­cych cały Kościół Epi­sko­pal­ny. Rezo­lu­cja wzy­wa Komi­sję Sta­łą ds. Litur­gii i Muzy­ki, dzia­ła­ją­cą w cza­sie pomię­dzy Kon­wen­cja­mi Gene­ral­ny­mi, do zebra­nia i opra­co­wa­nia źró­deł teo­lo­gicz­nych i litur­gicz­nych na temat bło­go­sła­wie­nia związ­ków jed­no­pł­cio­wych i zapre­zen­to­wa­nia owo­ców swych prac Sie­dem­dzie­sią­tej Siód­mej Kon­wen­cji Gene­ral­nej TEC, któ­ra odbę­dzie się w 2012 roku. Przed­ło­że­nia tego nie będzie moż­na uzna­wać za wią­żą­ce Kon­wen­cję. Zarów­no wier­nych, jak i para­fie oraz die­ce­zje Kościo­ła zachę­ca się do wzię­cia czyn­ne­go udzia­łu w pro­ce­sie kon­sul­ta­cji na temat wspo­mnia­nych związ­ków. Rezo­lu­cja C056 umoż­li­wia bisku­pom przed­się­bra­nie “hoj­nej paster­skiej odpo­wie­dzi na potrze­by człon­ków Kościo­ła” szcze­gól­nie w die­ce­zjach, w któ­rych wła­dze cywil­ne umoż­li­wia­ją zawie­ra­nie mał­żeństw jed­no­pł­cio­wych, związ­ków cywil­nych bądź part­nerstw domowych.Jak piszą epi­sko­pal­ne autor­ki, “rze­czą każ­de­go bisku­pa jest uzna­nie tego, co taka hoj­na odpo­wiedź paster­ska może ozna­czać w kon­tek­ście jego lub jej die­ce­zji. Rezo­lu­cja zarów­no nie zmu­sza, jak i nie wyma­ga od jakie­go­kol­wiek bisku­pa, kon­wen­cji die­ce­zjal­nej, para­fii lub duchow­ne­go pod­ję­cia dzia­ła­nia sprzecz­ne­go z jego wolą. Rezo­lu­cja hono­ru­je i uzna­je nie­ustan­ne zaan­ga­żo­wa­nie Kościo­ła i doce­nia­nie prze­zeń teo­lo­gicz­ne­go zróż­ni­co­wa­nia oraz inklu­zji róż­nych punk­tów widze­nia w spra­wach ludz­kiej seksualności”.“Proces słu­cha­nia”, zabie­gi o jed­ność Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, jak i dzia­ła­nia angli­ka­nów w tro­sce o inte­gral­ność depo­zy­tu wia­ry wkra­cza­ją w kolej­ną fazę.