Episkopalianie błogosławią małżeństwa jednopłciowe

Zgod­nie z oświad­cze­niem bisku­pa M. Tho­ma­sa Sha­wa i jego sufra­ga­nów z 29 listo­pa­da br. duchow­ni epi­sko­pal­nej die­ce­zji Mas­sa­chus­sets mogą bło­go­sła­wić związ­ki osób tej samej płci, okre­śla­ne mia­nem mał­żeństw. Decy­zja ta jest kon­se­kwen­cją rezo­lu­cji C056 lip­co­wej kon­wen­cji gene­ral­nej Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go, suge­ru­ją­cej bisku­pom udzie­la­nie „hoj­nej dusz­pa­ster­skiej odpo­wie­dzi” na potrze­by swych wier­nych.

W oświad­cze­niu stwier­dzo­no, że „mał­żeń­stwo chrze­ści­jań­skie jest rytem sakra­men­tal­nym, któ­ry ewo­lu­ował w Koście­le, podob­nie jak kon­fir­ma­cja, ordy­na­cja, poku­ta i namasz­cze­nie cho­rych. Pod­czas gdy nie jest ono nie­zbęd­ne wszyst­kim, to musi ono być dla wszyst­kich dostęp­ne, jako śro­dek łaski i pokarm naszej chrze­ści­jań­skiej nadziei”. Według bisku­pa Sha­wa, pod­ję­ta decy­zja jest wyni­kiem „dłu­gie­go pro­ce­su słu­cha­nia, modli­twy i roz­wa­żań, któ­ry poprze­dzał lip­co­wą kon­wen­cję gene­ral­ną i nastą­pił po niej”.

Pomi­mo tego, że bło­go­sła­wie­nie mał­żeństw gejów i les­bi­jek nie jest akcep­to­wa­ne przez wszyst­kich, to, zda­niem bisku­pa, napię­cie jakie stwa­rza ta decy­zja umoż­li­wi „odna­le­zie­nie osta­tecz­nej woli bożej. (…) Bóg ponow­nie bło­go­sła­wi naszą die­ce­zję tym wiel­kim wyzwa­niem, poprzez któ­re może­my wejść głę­biej w ety­kę miło­ści o któ­rej mówi nam Jezus na kar­tach Nowe­go Testa­men­tu”.

Nie­za­leż­nie od rozu­mie­nia przez bisku­pa pod­ję­tej przez nie­go decy­zji wyda­je się, że, obok nie­daw­nej nomi­na­cji bisku­piej ks. Glas­spo­ol, spo­wo­du­je ona pod­trzy­ma­nie napię­cia we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej. Epi­sko­pa­lia­nie uwa­ża­ją za sto­sow­ne — w swo­im kon­tek­ście kul­tu­ro­wym i spo­łecz­nym — reali­zo­wa­nie „ewan­ge­lii inklu­zji” i ocze­ku­ją, że ich posta­wa spo­tka się ze zro­zu­mie­niem i akcep­ta­cją w całej Wspól­no­cie Angli­kań­skiej. Jed­nak dla więk­szo­ści angli­ka­nów poza USA i Kana­dą, epi­sko­pal­ne decy­zje są trud­ne do zaak­cep­to­wa­nia i sta­no­wią przy­czy­nę bole­sne­go podzia­łu we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej.

Jak się wyda­je, zaprze­sta­nie przez epi­sko­pa­lian reali­zo­wa­nia prze­sła­nia „ewan­ge­lii inklu­zji”, sta­no­wi­ło by dla nich zane­go­wa­nie wła­snej toż­sa­mo­ści, do cze­go nie są chy­ba skłon­ni. Auten­tycz­na jed­ność „Angli­can Com­mu­nion” jest chy­ba dla więk­szo­ści epi­sko­pa­lian moż­li­wa pod warun­kiem Wspól­no­to­we­go zaak­cep­to­wa­nia ich sta­tus quo, prze­ja­wia­ją­ce­go się m.in. w ordy­no­wa­niu przez nich osób homo­sek­su­al­nych i bło­go­sła­wie­niu mał­żeństw jed­no­pł­cio­wych. W tym kon­tek­ście, powsta­ją­ce przy­mie­rze angli­kań­skie, któ­re ma być „wspól­nym mianownikiem”Wspólnoty Anglikańskiej(które okre­śla­ło by np. mał­żeń­stwo jako zwią­zek męż­czy­zny i kobie­ty), może wyda­wać się wie­lu epi­sko­pa­lia­nom „nie­an­gli­kań­skie z ducha”, restryk­cyj­ne i trud­ne do przy­ję­cia.