Hucpa z lesbijkami w roli głównej

O ślu­bie les­bi­jek nie chcia­łem pisać, bo nie ma to sen­su. Z fak­tu, że “prze­bie­ra­niec zaba­wił się w księ­dza” i “spa­ro­dio­wał kato­lic­kie obrzę­dy” nie wyni­ka dokład­nie nic. Ale — bio­rąc pod uwa­gę, że poin­for­mo­wa­ły o tym media trud­no się do tej huc­py nie odnieść.

A więc do dzie­ła. Zacznij­my od tego, czy był to w ogó­le ślub? Otóż nie był. Według pra­wa pań­stwo­we­go,  nie. Dwie kobie­ty bowiem w Pol­sce ślu­bu wziąć nie mogą. Nie był to rów­nież sakra­ment, bowiem Kościół (nie tyl­ko kato­lic­ki) nie ma zwy­czaj­nie mocy pobło­go­sła­wić związ­ku dwóch osób tej samej płci. Nie mogą go sobie rów­nież udzie­lić sami zain­te­re­so­wa­ni, bowiem z natu­ry ich zwią­zek nie jest i nie może być mał­żeń­stwem. Tak jak nie może nim być zwią­zek kota i psa czy czło­wie­ka i gumo­wej kukły.

Spra­wa jest zatem wiel­ką huc­pą, któ­ra nie jest war­ta komen­to­wa­nia. Tak jak nie była­by war­ta komen­ta­rza sytu­acja, w któ­rej jakiś “wie­leb­ny” z Kościo­ła Wiel­kie­go Żół­wia udzie­lił­by “ślu­bu cho­mi­ko­wi i żół­wio­wi” w jakimś skle­pie zoo­lo­gicz­nym.

Jeśli zaś się o niej pisze, to tyl­ko z jed­ne­go powo­du. Po to, by spra­wiać wra­że­nie, że kato­li­cy czy chrze­ści­ja­nie dopusz­cza­ją związ­ki osób tej samej płci. Tyle, że jest to kłam­stwo, któ­re­go celem jest nisz­cze­nie tra­dy­cyj­nej moral­no­ści chrze­ści­jań­skiej.