Ilu z nas jest praktykującymi katolikami?

Dzi­siaj w samo połu­dnie w Sekre­ta­ria­cie Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski zapla­no­wa­na była kon­fe­ren­cja pra­so­wa, na któ­rej przed­sta­wi­cie­le Insty­tu­tu Sta­ty­styk Kościo­ła Kato­lic­kie­go mie­li przed­sta­wić naj­now­sze dane doty­czą­ce uczęsz­cza­ją­cych na msze oraz przy­stę­pu­ją­cych do Komu­nii (domi­ni­can­tes i com­mu­ni­can­tes). Naj­now­sze — czy­li z 21 paź­dzier­ni­ka 2012 roku. Kon­fe­ren­cję odwo­ła­no — stąd infor­ma­cji na ten temat nie ma.

Jak­kol­wiek sta­ty­sty­ki – żeby zacy­to­wać Mar­ka Twa­ina – to zale­d­wie
trze­ci rodzaj kłam­stwa – a być może naj­gor­szy to wyglą­da na to, że jed­nak sta­ją
się nie­wy­god­ne dla hie­rar­chii Kościo­ła. Niby mowa jest o tym, że Racja nie
musi mieć 100% popar­cia (a nawet, że jak ma to jest to podej­rza­ne) a o Praw­dzie
nie może orze­kać Demo­kra­cja, ale jed­nak te male­ją­ce wskaź­ni­ki wier­nych zapew­ne
bolą, bo Demo­kra­cja nie omiesz­ka sobie na nich pouży­wać. Zwłasz­cza, że przez
czas jakiś po Trans­for­ma­cji Ustro­jo­wej z dumą wska­zy­wa­ło się na to, że oto
pol­ski kato­li­cyzm opie­ra się seku­la­ry­zmo­wi, któ­ry dotknął boga­te kra­je
zachod­niej Euro­py.

Nie trze­ba nawet sta­ty­styk, by moż­na było zoba­czyć to peł­za­ją­ce zeświec­cze­nie. W kościo­łach na mszach jest luź­niej niż jesz­cze pięć
lat temu. I tak oczy­wi­ście jeste­śmy wyjąt­ko­wi na tle Euro­py, bo w naszych
kościo­łach nie mamy jed­nej mszy nie­dziel­nej, lecz kil­ka. Mał­żeństw (zwłasz­cza
poza duży­mi mia­sta­mi) jest też mniej, chrztów (z racji spad­ku uro­dzin) rów­nież.
Oczy­wi­ście są nadal die­ce­zje w któ­rych uczęsz­cza na msze ponad 60% wier­nych, ale
to co mnie oso­bi­ście zadzi­wia to fakt, że jak oso­ba (zwłasz­cza mło­da)
prze­pro­wa­dzi się z takiej „prak­ty­ku­ją­cej” die­ce­zji do innej (a zwłasz­cza duże­go
mia­sta) to do kościo­ła cho­dzi zazwy­czaj wte­dy, gdy odwie­dza dom rodzin­ny.

Kato­li­cyzm jest więc w wie­lu przy­pad­kach zewnętrz­nym dosto­so­wa­niem się do oto­cze­nia. A co wię­cej sta­je się – czę­sto bez­re­flek­syj­nie i bez­pod­staw­nie – przed­mio­tem zaja­dłej kry­ty­ki. Zapew­ne moż­na twier­dzić, że wro­gość wobec kato­li­cy­zmu to dzia­łal­ność żeru­ją­cych na skan­da­lach mediów czy wro­gich kato­li­cy­zmo­wi śro­do­wisk, ale ta dro­ga dopro­wa­dzi nas do dal­szych „uby­wa­ją­cych” pro­cen­tów domi­ni­can­tes. Zawsze oczy­wi­ście może­my się pocie­szać tym, że nie ma to jak eli­ta­ryzm wia­ry cza­sów apo­stol­skich, jed­nak wąt­pię, czy po trium­fa­li­zmie śre­dnio­wiecz­ne­go kato­li­cy­zmu tak napraw­dę cza­sy pierw­szych chrze­ści­jan są dla wie­lu atrak­cyj­ne.