Któż nie jest rozczarowujący?

Nie­ca­łe dwa tygo­dnie temu media cyto­wa­ły wypo­wiedź kar­dy­na­ła Wal­te­ra Kaspe­ra, któ­ry pro­ro­ko­wał, że papież Fran­ci­szek roz­cza­ru­je zarów­no kon­ser­wa­ty­stów, jak i pro­gre­si­stów Kościo­ła. No i nie trze­ba było dłu­go cze­kać na speł­nie­nie pro­roc­twa. Wystar­czył jeden wywiad dla dzien­ni­ka­rzy przy oka­zji powro­tu z pierw­szej wizy­ty zagra­nicz­nej papie­ża, by wie­lu poczu­ło się roz­cza­ro­wa­nych lub ugrun­to­wa­ło swo­je roz­cza­ro­wa­nie.

Jak na razie — co praw­da — pro­gre­si­ści wyda­ją się być
jesz­cze zado­wo­le­ni, ale być może dla­te­go, że są zado­wo­le­ni z więk­sze­go
roz­cza­ro­wa­nia kon­ser­wa­ty­stów.

Jed­nak­że, mimo iż papież powie­dział, że nie będzie się
spe­cjal­nie przej­mo­wał tym, jaką ten i ów jego współ­pra­cow­nik czy ksiądz ma
orien­ta­cję sek­su­al­ną, a kon­kret­nie czy nie podo­ba­ją mu się bar­dziej pano­wie to
jed­nak powie­dział, że oso­ba homo­sek­su­al­na grze­szy nie swo­ją orien­ta­cją, ale
jeże­li podej­mu­je współ­ży­cie.

Co praw­da papież powie­dział, iż dotych­cza­so­we
moż­li­wo­ści dla kobiet w Koście­le (mini­stran­tek, lek­to­rek czy pre­ze­sek
towa­rzystw cha­ry­ta­tyw­nych) to za mało (dla tra­dy­cjo­na­li­stów to i tak za dużo — przy­naj­mniej o te dwie pierw­sze role), to jed­nak powie­dział, że dro­ga do kapłań­stwa w Koście­le kato­lic­kim dla kobiet jest nie­odwo­łal­nie zamknię­ta.

Jak­kol­wiek papież wyra­ził, że wie­rzy, iż nad­szedł czas miło­sier­dzia jeże­li cho­dzi o oso­by, któ­re zawar­ły sakra­ment mał­żeń­stwa, a następ­nie roz­wio­dły się i zawar­ły ponow­nie “świec­kie” mał­żeń­stwo i nie mogą w związ­ku z tym przy­stę­po­wać do Komu­nii Świę­tej i że spra­wa ta będzie roz­wa­ża­na wraz z radą ośmiu kar­dy­na­łów-dorad­ców, to jed­nak powie­dział, że paster­ską tro­skę o te oso­by trze­ba widzieć w kon­tek­ście tego czym jest mał­żeń­stwo.

To, że pro­gre­si­ści są być może mniej roz­cza­ro­wa­ni (na razie)
od kon­ser­wa­ty­stów wyni­ka z tego, że bar­dzo im się podo­ba to, że papież dużą
wagę przy­wią­zu­je do tego, by bisku­pi i księ­ża żyli skrom­nie, nie wyno­si­li się
nad świec­kich jak też ewi­dent­nie chciał­by, by głos świec­kich w Koście­le wię­cej
zna­czył. Nie wska­zu­je też pal­cem win­nych w ota­cza­ją­cym świe­cie, co nie­któ­rzy kato­li­cy lubią. Dla kon­ser­wa­ty­stów zapew­ne waż­niej­sza jest zgod­ność z dok­try­ną i Tra­dy­cją i jak­kol­wiek trud­no im skry­ty­ko­wać sło­wa oraz czy­ny papie­ża nawią­zu­ją­ce do ubó­stwa to iry­tu­je ich, że wła­śnie one wywo­łu­ją zachwyt pro­gre­si­stów. I zapew­ne zachwyt pro­gre­si­stów jest tym więk­szy im więk­sza iry­ta­cja kon­ser­wa­ty­stów. Roz­cza­ro­wa­nie jed­nak dopad­nie i ich.

No, ale któż nie jest roz­cza­ro­wu­ją­cy, jeże­li przy­pad­kiem nie
myśli dokład­nie jak my?