Miłosierdzie według Waldensów

Elu­ana Engla­ro zosta­ła z wyro­ku Sądu Naj­wyż­sze­go i pre­zy­den­ta zagło­dzo­na.  Trud­no nie zgo­dzić się z pra­wi­co­wy­mi sena­to­ra­mi, któ­rzy na wieść o śmier­ci kobie­ty zaczę­li skan­do­wać w kie­run­ku swo­ich kole­gów, któ­rzy nie pozwo­li­li jej ura­to­wać “mor­der­cy, mor­der­cy”. A nie­ste­ty tą zbrod­ni­czą decy­zję ojca kobie­ty, sądu i czę­ści wło­skiej opi­nii publicz­nej popar­ły tak­że wyzna­nia chrze­ści­jań­skie: Kościół Wal­den­sów czy Fede­ra­cja Kościo­łów Ewan­ge­lic­kich we Wło­szech.

Jak zwy­kle w takich sytu­acjach poda­ły sło­wa o miło­sier­dziu i miło­ści, któ­rą trze­ba oka­zać kobie­cie i jej rodzi­nie. Pro­blem pole­ga tyl­ko na tym, że ter­mi­ny “miło­sier­dzie” i “miłość” w ustach zwo­len­ni­ków zabi­cia Elu­any Engla­ro, ale tak­że wyznań pro­te­stanc­kich nie mają już nic wspól­ne­go ze zna­cze­niem jakie nadał im Jezus Chry­stus, i któ­re przez wie­ki prze­ka­zy­wa­ły wszyst­kie wyzna­nia chrze­ści­jań­skie, bez wzglę­du na dogma­tycz­ne czy dok­try­nal­ne róż­ni­ce.

“Bo byłem głod­ny, a dali­ście Mi jeść; byłem spra­gnio­ny, a dali­ście Mi pić; byłem przy­by­szem, a przy­ję­li­ście Mnie; byłem nagi, a przy­odzia­li­ście Mnie; byłem cho­ry, a odwie­dzi­li­ście Mnie” (Mt, 25, 35–36)

To te sło­wa są nor­mą praw­dzi­we­go miło­sier­dzia, któ­re­go nie zmie­nia­ją odkry­cia medycz­ne, i któ­re­go nie może i nie powi­nien prze­sła­niać fakt, że obec­nie żyją ludzie, któ­rzy jesz­cze wiek temu zwy­czaj­nie by umar­li. Nor­my moral­ne pozo­sta­ją bowiem nie­zmien­ne. A Ewan­ge­lia powin­na być nie­omyl­nym zna­kiem naucza­nia dla chrze­ści­jan. Czy ci z nich, któ­rzy opo­wie­dzie­li się za zagło­dze­niem Elu­any byli wier­ni tym sło­wom, czy dali jej jeść i pić, czy też moż­na odnieść do nich trze­ba póź­niej­sze sło­wa Chry­stu­sa, któ­ry mówi do tych, któ­rzy nie dali mu jeść i pić “Odejdź­cie ode Mnie prze­klę­ci w ogień wiecz­ny” (Mt 25, 40).

Decy­zja sądu naj­wyż­sze­go, pre­zy­den­ta, ale i czę­ści wyznań chrze­ści­jań­skich ozna­cza odrzu­ce­nie tego fun­da­men­tu cywi­li­za­cji i powrót do zasad bar­ba­rzyń­skich, któ­re pod­su­mo­wać moż­na two­rząc „nową zasa­dę miło­sier­dzia”, któ­ra gło­si „bo byłem głod­ny, a zagło­dzi­li­ście mnie, byłem nie­przy­tom­ny, więc zabi­li­ście mnie, byłem cho­ry, więc odmó­wi­li­ście mi lecze­nia”. Nad gro­bem Elu­any trud­no nie zadać sobie pyta­nia, czy rze­czy­wi­ście chce­my żyć w świe­cie, w któ­rym rzą­dzi tak rozu­mia­ne miło­sie­dzie?