Papież wyjaśnia czy zarzuca?

Kościel­nym tema­tem numer jeden ostat­nich dwóch dni jest list papie­ża Bene­dyk­ta XVI do bisku­pów, w któ­rym wyja­śnia on moty­wy, jaki­mi kie­ro­wał się zdej­mu­jąc eks­ko­mu­ni­kę z czte­rech bisku­pów Brac­twa Kapłań­skie­go św. Piu­sa X oraz odno­si się do burzy, jaka po tej decy­zji się roz­pę­ta­ła. Burzy, któ­ra wybu­chła po upo­wszech­nie­niu poglą­dów nie­któ­rych człon­ków Brac­twa oraz pytań o aktu­al­ny sta­tus Brac­twa w Koście­le.

Komen­ta­to­rzy mediów nie zwią­za­nych z Kościo­łem zwra­ca­ją uwa­gę przede wszyst­kim na to, że w liście papież przy­zna­je się do dwóch popeł­nio­nych w tej spra­wie błę­dów, czy­li nie­do­sta­tecz­ne­go roze­zna­nia poglą­dów zwierzch­ni­ków Brac­twa (co było łatwe w dobie inter­ne­tu) oraz bra­ku wyja­śnie­nia powo­dów znie­sie­nia eks­ko­mu­ni­ki i sta­tu­su Brac­twa w Koście­le. Z kolei komen­ta­to­rzy mediów kościel­nych wię­cej uwa­gi poświę­ca­ją wyra­żo­ne­mu w liście roz­go­ry­cze­niu papie­ża, że jego gest nie tyl­ko nie został przy­ję­ty ze zro­zu­mie­niem przez wszyst­kich wier­nych i kler, ale spo­tkał się z falą kry­ty­ki — rów­nież wśród zna­czą­cej czę­ści bisku­pów.

A prze­cież to wła­śnie popeł­nio­ne błę­dy w spra­wie bisku­pów lefe­bry­stów sta­ły się powo­dem kry­ty­ki decy­zji papie­skiej. Gdy­by jasno wyja­śnio­no moty­wy cof­nię­cia eks­ko­mu­ni­ki w momen­cie ogło­sze­nia tej decy­zji, nie potrzeb­ne były­by dzi­siej­sze wyja­śnie­nia. Gdy­by urzęd­ni­cy waty­kań­scy solid­niej przy­ło­ży­li się do pra­cy i pozbie­ra­li infor­ma­cje o poglą­dach zwierzch­ni­ków Brac­twa, moż­na było­by uprze­dzić kry­ty­kę przez jasne wyra­że­nie sta­no­wi­ska Waty­ka­nu w tej kwe­stii.

W tej sytu­acji wyjąt­ko­wo nie­spra­wie­dli­wy jawi się zarzut papie­ża, jako­by nie­któ­re śro­do­wi­ska kościel­ne pozwa­la­ją sobie na zaśle­pia­ją­cą nie­na­wiść wobec wszyst­kich osób i śro­do­wisk zwią­za­nych z Brac­twem. To nie kwe­stia nie­na­wi­ści, ale logi­ki każe pytać, jak moż­na w jed­nym Koście­le być z ludź­mi, któ­rzy kwe­stio­nu­ją waż­ność świę­ceń doko­na­nych nie według rytu sprzed 1962 roku a nawet waż­ność mszy, w któ­rej uczest­ni­czą wier­ni, bo odby­wa się nie po łaci­nie i twa­rzą do wier­nych. To nie zwy­kli wier­ni, księ­ża czy bisku­pi obra­zi­li się na sobo­ro­we dekre­ty, na zmia­ny w litur­gii (któ­re rów­nież mogły się im prze­cież nie podo­bać), na spo­łecz­ną naukę Kościo­ła, na nie­któ­re kano­ni­za­cje. Za to, że są w Koście­le nawet wte­dy, kie­dy ten Kościół kła­dzie nacisk na inne rze­czy niż w wie­ku XIX-tym, od zwo­len­ni­ków arcy­bi­sku­pa Lefe­bvre otrzy­mu­ją ety­kiet­kę moder­ni­stów. Czy w takiej sytu­acji moż­na się doma­gać wyja­śnień czy się jest kato­li­kiem czy moder­ni­stą, sko­ro papież reha­bi­li­tu­je oso­by, któ­re wier­nych spo­za krę­gu Brac­twa trak­tu­ją jak here­ty­ków?

Jeże­li to nie­na­wiść każe się pytać o wyja­śnie­nie, jaki jest sta­tus sto­wa­rzy­sze­nia, któ­re odrzu­ca nie­wy­god­ne dla sie­bie naucza­nie Kościo­ła, to papież nie powi­nien ustą­pić tej­że nie­na­wi­ści i przy­zna­wać, że Kościół i Brac­two róż­nią kwe­stie dok­try­nal­ne a nie tyl­ko dys­cy­pli­nar­ne. Bo sko­ro róż­nią, to wier­ni mają pra­wo pytać, jaką dok­try­nę nale­ży wyzna­wać. A nie usły­sze­li­śmy tego 21 stycz­nia.

:: Dwa błę­dy papie­ża