Skrajne zdziczenie na ekranie

Sky Real Lives poka­za­ła film, doku­men­tu­ją­cy samo­bój­stwo nie­ule­czal­nie cho­re­go Cra­iga Ewer­ta, któ­ry w obec­no­ści naj­bliż­szych zażył śmier­tel­ną daw­kę leków uspa­ka­ja­ją­cych. Na tym doku­ment się jed­nak nie skoń­czył. Kame­ra sekun­da po sekun­dzie poka­zy­wa­ła zgon czło­wie­ka okra­szo­ny łza­mi rodzi­ny, nadzie­ją “ponow­ne­go spo­tka­nia”, mimo iż męż­czy­zna obwie­ścił rodzi­nie i bli­skim, że to już koniec i nic już nie będzie.

Sky Real Lives argu­men­tu­je decy­zję o emi­sji fil­mu prze­słan­ka­mi edu­ka­cyj­ny­mi: Bry­tyj­czy­cy, a wraz z nimi cały świat, powin­ni zoba­czyć jak się umie­ra na wła­sne życze­nie, rze­ko­mo god­nie. Tym­cza­sem poka­za­no czło­wie­ka pozba­wio­ne­go nadziei na cokol­wiek, czło­wie­ka, któ­re­mu pozwo­lo­no poczuć się bez­u­ży­tecz­nym przed­mio­tem. Poka­za­no czło­wie­ka, któ­re­mu przy koń­cu życia dwu­krot­nie ode­bra­no pra­wo do god­nej śmier­ci – pierw­szy raz, kie­dy umoż­li­wio­no mu samo­bój­stwo w szwaj­car­skiej „kli­ni­ce”, a dru­gi raz, kie­dy pozwo­lo­no na sfil­mo­wa­nie wszyst­kie­go.

Pozor­na ste­ryl­ność i ogrom­ny ładu­nek defe­ty­zmu obra­zu poka­zu­ją skraj­ne zdzi­cze­nie czło­wie­ka – ducho­we spu­sto­sze­nie, któ­re trud­no nawet nazwać zezwie­rzę­ce­niem, gdyż nawet nie­któ­re zwie­rzę­ta, gdy wie­dzą, że zbli­ża się ich koniec, odcho­dzą w cicho­ści. Tym­cza­sem czło­wie­ka obdar­te­go w ostat­nich minu­tach życia z god­no­ści sfil­mo­wa­no jak pół­czło­wie­czy kawa­łek mię­sa, któ­ry jesz­cze oddy­cha, ale za chwil­kę, po „podró­ży”, jak enig­ma­tycz­nie nazwa­no zarżnię­cie środ­ka­mi far­ma­ko­lo­gicz­ny­mi, będzie już tyl­ko dena­tem. Sado­ma­so­chi­stycz­ną pro­jek­cję uka­za­no cynicz­nie jako przy­czy­nek edu­ka­cyj­ny. Zde­pra­wo­wa­ni ludzie mediów nie poka­za­li umie­ra­nia, ani tym bar­dziej god­nej śmier­ci na życze­nie. Jedy­ne, co uda­ło im się wyeks­po­no­wać to skraj­ną depra­wa­cję i okru­cień­stwo ludzi – wobec innych i samych sie­bie.

Niech Bóg się nad nami zmi­łu­je.