Smutna sprawa księdza Lemańskiego

Biskup die­ce­zji war­szaw­sko-pra­skiej prze­niósł 52-let­nie­go pro­bosz­cza z Jasie­ni­cy na eme­ry­tu­rę – za nie­po­słu­szeń­stwo i wypo­wie­dzi o in vitro. Być może są to dosta­tecz­ne powo­dy do takiej rady­kal­nej decy­zji – jed­nak smut­ne jest to, że w spo­rze mię­dzy bisku­pem a pro­bosz­czem ten pierw­szy chy­ba w ogó­le nie bie­rze pod uwa­gę zwy­kłych wier­nych w posta­ci para­fian.

Nie jest łatwo być pro­bosz­czem i to takim, któ­ry zaskar­bi
sobie zaufa­nie wier­nych, prze­kła­da­ją­ce się choć­by w prak­ty­kach reli­gij­nych i w
dzia­łal­no­ści para­fii. A wyglą­da na to, że księ­dzu Lemań­skie­mu się uda­ło. W
para­fii dzia­ła i kół­ko różań­co­we, i rada para­fial­na, i kół­ko teatral­ne, i
Rycer­stwo Nie­po­ka­la­nej. Para­fia­nie są zaan­ga­żo­wa­ni w życie para­fii i popie­ra­ją
swo­je­go pro­bosz­cza.

W tym roku Insty­tut Sta­ty­styk Kościo­ła Kato­lic­kie­go zor­ga­ni­zo­wał kon­fe­ren­cje na temat reli­gij­no­ści Pola­ków. W pod­su­mo­wa­niu moż­na prze­czy­tać zna­mien­ne sło­wa: „Wier­ni coraz mniej czu­ją się jed­nak zwią­za­ni ze swo­ją para­fią. Aż trzy­krot­nie wzrósł zanik wię­zi z para­fią wśród miesz­kań­ców wsi, mimo to oni naj­czę­ściej wspie­ra­ją para­fię ofia­ra­mi i anga­żu­ją się w pra­ce porząd­ko­we w koście­le. W latach 1991–2002 moż­na mówić o pew­nej sta­bi­li­za­cji prak­tyk wśród pol­skich kato­li­ków, z kolei w latach 2002–2012 odno­to­wa­no spa­dek zaan­ga­żo­wa­nia. Nie­po­ko­ją­ce jest zmniej­sza­nie się udzia­łu naj­młod­szych rocz­ni­ków
bada­nych w prak­ty­kach reli­gij­nych, co może być zapo­wie­dzią dłu­go­trwa­łe­go spad­ku
reli­gij­no­ści w całym spo­łe­czeń­stwie. Wyda­je się, że kato­lic­ka Pol­ska dopie­ro po
dwóch deka­dach trans­for­ma­cji ustro­jo­wej i spo­łecz­no-kul­tu­ro­wej, po wej­ściu do
Unii Euro­pej­skiej, zaczy­na w spo­sób bar­dziej wyraź­ny zma­gać się z wyzwa­nia­mi
post­chrze­ści­jań­skiej czy post­se­ku­lar­nej Euro­py”.

Spra­wa księ­dza Lemań­skie­go na pew­no nie przy­czy­ni się do
tego, by wier­ni czu­li się bar­dziej zwią­za­ni ze swo­imi para­fia­mi bez wzglę­du na
to jak dobre samo­po­czu­cie będzie miał po jego usu­nię­ciu biskup i nie­któ­rzy
kato­li­cy, któ­rym nie podo­ba­ły się publicz­ne wypo­wie­dzi księ­dza Lemań­skie­go.