Wstyd i hańba

Trud­no utrzy­mać emo­cje na wodzy, gdy widzi się mar­twe dzie­ci. One powin­ny się bawić, cie­szyć. Budo­wać zam­ki z pia­sku, a nie umie­rać. Ludzie nie powin­no się dusić i roz­kła­dać w cię­ża­rów­ce prze­zna­czo­nej do trans­por­tu mar­twe­go dro­biu. Oczy­wi­ste? Ponie­kąd, ale trud­no uci­szyć prze­ra­że­nie i stłu­mić pyta­nia.

Jestem prze­ra­żo­ny i naj­zwy­czaj­niej jest mi wstyd, czy­ta­jąc wpi­sy osób, któ­rzy uwła­cza­ją wszel­kim nor­mom czło­wie­czeń­stwo. Wir­tu­al­ne obci­na­nie głów i bez­czesz­cze­nie zwłok ludzi ucie­ka­ją­cych przed woj­ną i gło­dem nie wol­no tłu­ma­czyć lęka­mi i igno­ran­cją. Skąd bie­rze się ten stru­mień znie­czu­li­cy? Skąd ta obrzy­dli­wa pogar­da wobec inne­go czło­wie­ka tak jak­by Oświę­cim nigdy się nie wyda­rzył? Niby to tyl­ko sło­wa wkle­py­wa­ne bez­myśl­nie przez bez­myśl­nych ludzi w kla­wia­tu­rę i rów­nie bez­myśl­ne laj­ki potę­gu­ją­ce ten nie­wy­tłu­ma­czal­ny bez­miar odczło­wie­cze­nia.

My, Pola­cy, wie­lo­krot­nie doświad­cza­li­śmy gościn­no­ści i bez­in­te­re­sow­nej pomo­cy od innych. Nikt nas nie pytał o świa­to­po­gląd i wyzna­nie. To żenu­ją­ce, że trze­ba przy­po­mi­nać o tak pod­sta­wo­wych kwe­stiach w kra­ju o korze­niach chrze­ści­jań­skich. Wie­lu naszych roda­ków spo­ty­ka się zagra­ni­cą z dowo­da­mi sym­pa­tii. My jed­nak jako spo­łe­czeń­stwo, w znacz­nej mie­rze, nie potra­fi­my jej prze­ka­zać dalej. Poczu­cie wyż­szo­ści wobec innych obna­ża głę­bo­ko skry­wa­ne zakom­plek­sie­nie i kościół­ko­wa­tą tan­de­tę wie­lu.

Pamię­tam nie jed­ną dys­ku­sję na temat chrze­ści­jań­stwa w Euro­pie Zachod­niej. Ta samo­na­krę­ca­ją­ca się pogar­da wobec zeświec­cze­nia, poczu­cie wyż­szo­ści wobec laic­kiej Euro­py z opu­sto­sza­ły­mi kościo­ła­mi i trium­fa­li­stycz­na radość z peł­niej­szych świą­tyń w Pol­sce. Tym­cza­sem ta zgni­ła, libe­ral­na, lewac­ko-postę­po­wo-homo­sek­su­al­no-wyna­ro­do­wio­na Euro­pa poma­ga. Ludzie skrzy­ku­ją się na Face­bo­oku i prze­pra­sza­ją za tych, któ­rzy pod­pa­la­ją domy dla uchodź­ców. Nie poprze­sta­ją na współ­czu­ciu i orga­ni­zu­ją jedze­nie, noc­le­gi, szko­ły. Aktyw­nie uczest­ni­czą w tym Kościo­ły i para­fie róż­nych wyznań, na co dzień mało widocz­ne w main­stre­amo­wych mediach, chy­ba, że wyda­rzył się aku­rat jakiś skan­dal.

W Pol­sce pro­ble­ma­ty­zu­je­my, ham­le­ty­zu­je­my i stra­szy­my, oble­wa­jąc naj­waż­niej­szy egza­min z chrze­ści­jań­stwa.

» Ekumenizm.pl: Pan Bóg spraw­dza kar­ty