Wzorem Irlandii postawmy sobie pytania w Kościele

Kie­dy w Irlan­dii ujaw­nio­no tzw. raport Ryana doty­czą­cy przy­pad­ków mole­sto­wa­nia i prze­mo­cy wobec dzie­ci jakich dopusz­cza­li się księ­ża, zakon­ni­ce i świec­cy w insty­tu­cjach pro­wa­dzo­nych przez Kościół arcy­bi­skup Dubli­na Diar­mu­id Mar­tin wzy­wał Kościół do zada­nia sobie pyta­nia jaką kul­tu­ra i jakie prak­ty­ki dewo­cyj­ne leża­ły u pod­staw tych czy­nów.

Nie mam wąt­pli­wo­ści, że pol­ski
Kościół powi­nien rów­nież głę­bo­ko się zasta­no­wić co jest nie tak w kształ­to­wa­niu
postaw ludzi Kościo­ła, że moż­na gło­sić bez­re­flek­syj­nie (za to odważ­nie i
kon­tro­wer­syj­nie) takie tezy jakie wygło­sił ksiądz Bochyń­ski. I nie cho­dzi tyl­ko
o słyn­ne sło­wa o dzie­się­cio­lat­kach, któ­re wcho­dzą do łóżek doro­słym bo
potrze­bu­ją zaspo­ko­je­nia ale też i o to co ksiądz mówi na temat kar fizycz­nych. Jaka
wizja czło­wie­ka ukształ­to­wa­na jest w świa­do­mo­ści ludzi Kościo­ła jeże­li ksiądz
uwa­ża, że moż­na wobec małych dzie­ci nie mają­cych świa­do­mo­ści tego, że
szarp­nię­cie mat­ki za wło­sy może boleć sto­so­wać kary fizycz­ne? Cóż, mnie
przy­cho­dzi tyl­ko jed­na odpo­wiedź — to spa­dek po Augu­styń­skiej kon­cep­cji grze­chu
pier­wo­rod­ne­go, któ­ra to uczy­ni­ła z czło­wie­ka upa­dłą natu­rę i któ­ra ten­że upa­dłą
natu­rę widzia­ła w pła­czu nie­mow­ląt doma­ga­ją­cych się uwa­gi rodzi­ców. Ostrze­gał
biskup Julian z Ekla­num, że przy­ję­cie kon­se­kwen­cji rozu­mo­wa­nia Augu­sty­na
dopro­wa­dzi do tego, że każ­dy wystę­pek będzie tłu­ma­czo­ny będzie upa­dłą natu­rą,
co w rezul­ta­cie dopro­wa­dzi do zrów­na­nia wszyst­kich grze­chów i występ­ków i  znie­czu­le­nia na te naj­bar­dziej ohyd­ne.  Rozu­mo­wa­nie księ­dza Bochyń­skie­go jest tego
naj­lep­szym przy­kła­dem. Nie ma stop­nia roz­róż­nie­nia mię­dzy występ­kiem oso­by doro­słej
a (cza­sem nie­świa­do­mym i nie nakie­ro­wa­nym celo­wo na wybór zła) dziec­ka.

Symp­to­ma­tycz­na jest też reak­cja
kurii łódz­kiej, któ­ra odnio­sła się jedy­nie do pro­ce­du­ral­nej stro­ny spra­wy tzn.
uzna­ła, że ksiądz Bochyń­ski wypo­wie­dział się w pra­sie wbrew nor­mom kościel­nym.
Nie odnio­sła się zaś do tre­ści, gdyż zapew­ne w wypo­wie­dzi o kara­niu dzie­ci nie
widzi nic zdroż­ne­go, zaś trud­no uka­rać księ­dza za wypo­wiedź: “Posta­wie­nie
takiej tezy, że cza­sa­mi dzie­ci pro­wo­ku­ją do cze­goś, nie jest też tak do koń­ca
bez­pod­staw­ne”, któ­ra ewi­dent­nie bro­ni wcze­śniej­szych tez sta­wia­nych przez
prze­wod­ni­czą­ce­go Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski.