Konwertyci z islamu w niebezpieczeństwie

Rząd w Anka­rze dał ucie­ki­nie­rom z Ira­nu pięt­na­ście dni na opusz­cze­nie Tur­cji. Irań­skiej chrze­ści­jan­ce Zivar Kha­de­mian gro­zi kara śmier­ci, a jej cór­ce przy­mu­so­wy ślub. Takie są bowiem kon­se­kwen­cje zmia­ny reli­gii dla oskar­żo­nej kobie­ty.

Kha­de­mian wraz z jej doro­sły­mi dzieć­mi zade­cy­do­wa o kon­wer­sji w 2003 roku. Sta­ło się to pod wpły­wem syna Kha­de­mian, Kaze­ma Moini, któ­ry po śmier­ci swe­go ojca i wyjeź­dzie do Kana­dy przy­jął bap­tyzm. Przy­czy­na kon­wer­sji mat­ki nie była umo­ty­wo­wa­na wyłącz­nie reli­gij­ny­mi prze­ko­na­nia­mi. Decy­zję o chrzcie Zivar Kha­de­mian pod­ję­ła, aby rato­wać cór­kę, Fate­mah, przed mał­żeń­stwem z kuzy­nem, kon­ser­wa­tyw­nym muzuł­ma­ni­nem, któ­re­mu była obie­ca­na w dniu naro­dzin.

Kazem Moini został aresz­to­wa­ny przez wła­dze irań­skie w 2003, gdy powra­cał do kra­ju, aby spo­tkać się z rodzi­ną. Po zatrzy­ma­niu Kaze­ma mat­ka, brat i sio­stra musie­li ukry­wać się przed poli­cją. Zapła­ciw­szy kau­cję pomo­gli mło­de­mu kon­wer­ty­cie wyje­chać za gra­ni­cę. Wła­dze przy­ję­ły kau­cję za zwol­nie­nie Kaze­ma pod warun­kiem, że miał­by on dono­sić o wszyst­kim, co dzie­je się w jego chrze­ści­jań­skiej spo­łecz­no­ści.

Nie­dłu­go po opusz­cze­niu Ira­nu przez Moinie­go, Zivar Kha­de­mian wraz z dzieć­mi wyemi­go­ra­wa­ła do Tur­cji, by tam ubie­gać się o sta­tus uchodź­ców. Otwie­ra­na od sierp­nia 2003 roku spra­wa irań­skiej rodzi­ny nie zosta­ła roz­pa­trzo­na pozy­tyw­nie. Wyso­ki komi­sarz ds. uchodź­ców ONZ w lutym 2005 roku oce­nił moty­wy Kha­de­mian jako nie­prze­ko­nu­ją­ce, dając Irań­czy­kom pięt­na­ście dni na powrót do ich kra­ju. Depor­ta­cja zosta­ła wstrzy­ma­na po tym, jak w obro­nie Zivar sta­nę­ła prze­by­wa­ją­ca w Kana­dzie jej cór­ka, Fahe­em. Pobyt nie­do­szłych uchodź­ców został prze­dłu­żo­ny o sześć mie­się­cy.

Zda­niem pasto­ra z Kościo­ła baty­stów o spra­wie Irań­czy­ków powin­na zostać powia­do­mio­na opi­nia publicz­na na całym świe­cie, gdyż depor­to­wa­nym pozo­sta­je już nie wie­le cza­su do przy­mu­so­we­go opusz­cze­nia Tur­cji. Tym­cza­sem głos z zale­d­wie kil­ku państw pozwo­lił­by na przy­zna­nie przez wła­dze turec­kie pra­wa do wiz i oca­le­nie życia i wol­no­ści Iran­czy­ków.