Ks. Sanna Marin — proboszczka parafii, nie szefowa rządu

34-let­nia ks. San­na Marin jest pro­boszcz­ką Para­fii ewan­ge­lic­ko-lute­rań­skiej w Sii­lin­järve, mia­sta liczą­ce­go nie­co ponad 21 tys. miesz­kań­ców w Sawo­nii Pół­noc­nej.

Co cie­ka­we, Sii­lin­järve jest rodzin­ną miej­sco­wo­ścią ks. San­ny Marin — oprócz nabo­żeństw, ślu­bów i pogrze­bów ks. San­na Marin odpo­wie­dzial­na jest rów­nież za kwe­stie edu­ka­cji — za kościel­ne pla­ców­ki szkol­ne, kate­che­zę i współ­pra­cę ze szko­ła­mi pań­stwo­wy­mi.

Szcze­gól­nie dużo wyzwań mia­ła na począt­ku pan­de­mii, koor­dy­nu­jąc spra­wy para­fial­ne i edu­ka­cyj­ne w prze­cho­dze­niu całych struk­tur z for­ma­tu ana­lo­go­we­go na onli­ne.

Jed­nej z gazet ks. Marin opo­wia­da­ła, że gdy San­na Marin zosta­wa­ła pre­mier­ką w 2019 roku to zmie­ni­ła usta­wie­nia swo­je­go kon­ta na Insta­gra­mie na tryb pry­wat­ny z powo­du ogrom­ne­go zain­te­re­so­wa­nia mediów kra­jo­wych i zagra­nicz­nych. Obec­nie pro­fil jest ogól­no­do­stęp­ny (link).

Widok kobie­ty przed ołta­rzem niko­go w Fin­lan­dii nie dzi­wi, gdyż ordy­na­cja (świę­ce­nie) kobiet w lokal­nym Koście­le lute­rań­skim prak­ty­ku­je się od 1988 r. Kobie­ty sta­no­wią jed­nak tyl­ko 20% całe­go ducho­wień­stwa. Jedy­nie dwie kobie­ty peł­ni­ły urząd bisku­pa w Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skim Koście­le w Fin­lan­dii — obec­nie tyl­ko jed­na z nich jest czyn­ną biskup­ką (bp Kaisma­ri Hin­tik­ka z die­ce­zji Espoo), a dru­ga bp Irja Asko­la, biskup­ka Hel­si­nek, któ­ra w 2017 roku prze­szła w stan spo­czyn­ku.

https://www.youtube.com/watch?v=y5_J8CTmofo

A jak do kwe­stii reli­gij­nych odno­si się pre­mier San­na Marin? Sze­fo­wa fiń­skie­go rzą­du nie nale­ży do Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go Kościo­ła Fin­lan­dii, któ­re­go człon­kiem jest ok. 70% fiń­skie­go spo­łe­czeń­stwa. Jed­nak nie ozna­cza to, że pre­mier nic z reli­gia nie ma wspól­ne­go.

Gdy w 2020 roku San­na Marin zosta­wa­ła pre­mie­rem powie­dzia­ła w wywia­dzie dla gaze­ty Aamu­leh­te, że po ukoń­cze­niu liceum była zaan­ga­żo­wa­na w pra­cę gru­py mło­dzie­żo­wej lokal­nej para­fii lute­rań­skiej. Marin przy­ję­ła chrzest w Koście­le lute­rań­skim, ale jed­na z jej matek (wycho­wy­wa­na była przez dwie les­bij­ki), któ­ra nie nale­ża­ła do Kościo­ła, praw­do­po­dob­nie nie dopil­no­wa­ła for­mal­no­ści, stąd też w biu­ro­kra­cji kościel­nej doszło do zamie­sza­nia i dopie­ro w wie­ku doro­słym Marin dowie­dzia­ła się, że praw­nie nigdy do Kościo­ła lute­rań­skie­go nie nale­ża­ła.

Podob­nie jak wie­lu Finów San­na Marin uwa­ża kwe­stie reli­gij­ne za spra­wę pry­wat­ną, co nie zna­czy, że tema­tów reli­gij­nych uni­ka, w tym też spo­tkań z biskup­ka­mi i bisku­pa­mi fiń­skie­go Kościo­ła lute­rań­skie­go. Marin, nale­żą­ca do Par­tii socjal­de­mo­kra­tycz­nej, jest zwo­len­nicz­ką jesz­cze moc­niej­sze­go roz­dzia­łu Kościo­ła od pań­stwa – w swo­im pro­gra­mie wybor­czym nazwa­ła bli­skie wię­zi pań­stwa z Kościo­łem lute­rań­skim i pra­wo­sław­nym jako prze­ży­tek.

---

Gale­ria