O Światowym Dniu Modlitwy

Juz od wie­lu lat, w mar­cu, obcho­dzo­ny jest Świa­to­wy Dzień Modli­twy, wcze­śniej zna­ny jako Świa­to­wy Dzień Modli­twy Kobiet. W tym dniu odby­wa­ją się spo­tka­nia, dys­ku­sje oraz nabo­żeń­stwa eku­me­nicz­ne w Kościo­łach zrze­szo­nych w Świa­to­wej Radzie Kościo­łów. Od lat Świa­to­wy Dzień Modli­twy jest obcho­dzo­ny tak­że w Pol­sce w Kościo­łach nale­żą­cych do Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej oraz w innych Kościo­łach i wspól­no­tach wyzna­nio­wych Przed­sta­wia­my wywiad z p. red. Pela­gia Jawor­ską, człon­ki­nią Kra­jo­we­go Komi­te­tu Świa­to­we­go Dnia Modli­twy i redak­to­rem naczel­nym pisma Maria­wi­ta.

- Od jak daw­na zwią­za­na jest Pani z ruchem Świa­to­wy Dzień Modli­twy Kobiet

– Ze Świa­to­wym Dniem Modli­twy Kobiet zetknę­łam się w 1971 r. 5 mar­ca tegoż roku uczest­ni­czy­łam po raz pierw­szy w eku­me­nicz­nym nabo­żeń­stwie, zor­ga­ni­zo­wa­nym i pro­wa­dzo­nym przez kobie­ty z Kościo­ła Pra­wo­sław­ne­go, w War­sza­wie w sie­dzi­bie Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej, wów­czas miesz­czą­cej się przy ul. Świer­czew­skie­go 76 (obec­nie Ale­ja Soli­dar­no­ści). Litur­gia pod hasłem „Nowe cza­sy- nowy czło­wiek” pocho­dzi­ła z Guy­any Bry­tyj­skiej (Jamaj­ka –Kara­iby).

Idea wspól­nej modli­twy według jed­na­ko­wej litur­gii w okre­ślo­nej inten­cji tego same­go dnia na całym świe­cie zauro­czy­ła mnie. Od tego cza­su czyn­nie uczest­ni­czę w ruchu ŚDMK i orga­ni­zo­wa­niu nabo­żeń­stwa w pierw­szy pią­tek mar­ca. Już w następ­nym roku, 7 mar­ca 1972, mia­łam zaszczyt wygło­sić pierw­sze swo­je kaza­nie pod­czas nabo­żeń­stwa według tek­stu litur­gii, opra­co­wa­nej przez kobie­ty euro­pej­skie, pod hasłem „RADUJCIE SIĘ W PANU” (Flp 3,1), któ­re odby­ło się w Para­fii Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów w War­sza­wie na Woli. Pamię­tam, jak dłu­go i sta­ran­nie przy­go­to­wy­wa­łam się do tego wystą­pie­nia i jaką mia­łam tre­mę prze­ma­wia­jąc w wypeł­nio­nej — nie tyl­ko nie­wia­sta­mi — świą­ty­ni… Był to swe­go rodza­ju jubi­le­usz eku­me­nicz­ne­go nabo­żeń­stwa ŚDMK w Pol­sce – 10 lat temu, w 1962 r. odby­ło się pierw­sze eku­me­nicz­ne nabo­żeń­stwo Świa­to­we­go Dnia Modli­twy Kobiet – wcze­śniej odby­wa­ły się spo­ra­dycz­nie w nie­któ­rych para­fiach.

Umi­ło­wa­nie tej idei i zaan­ga­żo­wa­nie w dużej mie­rze zawdzię­czam ser­decz­nej przy­jaź­ni i bez­po­śred­nim kon­tak­tom z pio­nier­ką tego ruchu w Pol­sce, Panią Hali­ną Kuso­wą z Pozna­nia (ew.-metod.), prze­wod­ni­czą­cą Kra­jo­we­go Komi­te­tu ŚDMK do 1993 roku. Ona zachę­ca­ła mnie do orga­ni­zo­wa­nia nabo­żeń­stwa w każ­dej miej­sco­wo­ści, gdzie zamiesz­ki­wa­łam, wspie­ra­ła radą i róż­ny­mi pomoc­ni­czy­mi mate­ria­ła­mi. Wpro­wa­dzi­ła mnie też w krąg kobiet pol­skich i zagra­nicz­nych, peł­nych entu­zja­zmu i sil­nie zwią­za­nych z tym ruchem. I tak to się zaczę­ło… Co roku w pierw­szy pią­tek mar­ca uczest­ni­czę wraz z więk­szą lub mniej­szą gru­pą wier­nych, czę­sto jako orga­ni­za­tor­ka, w tej glo­bal­nej modli­twie, wie­rząc że jest ona miła Bogu i nie­zbęd­na do two­rze­nia ducho­wej wię­zi z wszyst­ki­mi wyznaw­ca­mi Jezu­sa Chry­stu­sa. W cią­gu ponad trzy­dzie­stu lat „nie opu­ści­łam” chy­ba ani jed­ne­go nabo­żeń­stwa, cho­ciaż modli­łam się w róż­nych gru­pach i w róż­nych miej­sco­wo­ściach — w War­sza­wie i Łodzi w gro­nie eku­me­nicz­nym, w Łowi­czu i Radzy­min­ku z maria­wic­ki­mi para­fia­na­mi. Od 1998 r. orga­ni­zu­ję eku­me­nicz­ne nabo­żeń­stwa Świa­to­we­go Dnia Modli­twy w „Świą­ty­ni Miło­sier­dzia i Miło­ści” w Płoc­ku.

- Na czym pole­ga­ją przy­go­to­wa­nia do Dnia Modli­twy?

– Jeśli cho­dzi o przy­go­to­wa­nia na płasz­czyź­nie ogól­no­kra­jo­wej to roz­po­czy­na­ją się one zwy­kle pod­czas Ogól­no­pol­skiej Eku­me­nicz­nej Kon­fe­ren­cji Kobiet, orga­ni­zo­wa­nej przez Komi­sję Kobiet Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej. Uczest­nicz­ki z róż­nych regio­nów Pol­ski otrzy­mu­ją (wcze­śniej prze­tłu­ma­czo­ny z języ­ka angiel­skie­go) robo­czy wydruk Litur­gii. W pro­gra­mie kon­fe­ren­cji prze­wi­dzia­ny jest czas na zapo­zna­nie się z tre­ścią, zgło­sze­nie ewen­tu­al­nych popra­wek, wysłu­cha­nie infor­ma­cji o kra­ju auto­rek litur­gii, pro­po­zy­cji ukształ­to­wa­nia nabo­żeń­stwa pod wzglę­dem pla­stycz­nym, muzycz­nym, itp. Po dys­ku­sji i pra­cach odpo­wied­nich zespo­łów odby­wa się prób­ne nabo­żeń­stwo. Następ­ny etap to opra­co­wa­nie kom­pu­te­ro­we bro­szu­ry i mate­ria­łów pomoc­ni­czych i roze­sła­nie do wszyst­kich Oddzia­łów Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej oraz osób zain­te­re­so­wa­nych zor­ga­ni­zo­wa­niem nabo­żeń­stwa w pierw­szy pią­tek mar­ca. Za to odpo­wie­dzial­na jest prze­wod­ni­czą­ca Kra­jo­we­go Komi­te­tu ŚDMK i Komi­sja Kobiet Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej.

– Jak odby­ło się tego­rocz­ne nabo­żeń­stwo ŚDM w Płoc­ku?

– Orga­ni­zo­wa­nie nabo­żeń­stwa ŚDM w Płoc­ku zaczę­łam, jak zwy­kle, w Tygo­dniu Powszech­nej Modli­twy o Jed­ność Chrze­ści­jan pod­czas aga­py w Para­fii maria­wic­kiej. Korzy­sta­jąc z obec­no­ści Bisku­pów i Księ­ży rzym­sko­ka­to­lic­kich, maria­wic­kich i pra­wo­sław­ne­go oraz przed­sta­wi­cie­li Klu­bu Inte­li­gen­cji Kato­lic­kiej i naszych para­fian zapro­si­łam wszyst­kich na eku­me­nicz­ne nabo­żeń­stwo 5 mar­ca, pro­wa­dzo­ne przez kobie­ty. Póź­niej pisem­ne zapro­sze­nia na nabo­żeń­stwo zosta­ły dostar­czo­ne do płoc­kich para­fii Kościo­łów: rzym­sko­ka­to­lic­kie­go, pra­wo­sław­ne­go i ewan­ge­lic­kie­go, z proś­bą o zachę­ce­nie wier­nych do udzia­łu w nim. Zapro­sze­nia zosta­ły tak­że prze­ka­za­ne do lokal­nych mediów, za pośred­nic­twem któ­rych duże gro­no ludzi dowie­dzia­ło się o tej ini­cja­ty­wie. Na ante­nie radia Puls, obok infor­ma­cji o mają­cym się odbyć nabo­żeń­stwie, emi­to­wa­no rów­nież moją wypo­wiedź na temat gene­zy ŚDM i pro­pa­go­wa­nych przez nie­go idei.

W pią­tek, 5 mar­ca 2004 roku w maria­wic­kiej kate­drze odpra­wio­ne zosta­ło nabo­żeń­stwo Świa­to­we­go Dnia Modli­twy według litur­gii przy­go­to­wa­nej przez chrze­ści­jan­ki z Pana­my, pod hasłem „W wie­rze kobie­ty kształ­tu­ją przy­szłość”.

W Świą­ty­ni Miło­sier­dzia i Miło­ści w Płoc­ku przy­go­to­wa­no sto­sow­ną deko­ra­cję. Na plan­szy obi­tej nie­bie­skim mate­ria­łem sym­bo­li­zu­ją­cym akwe­ny wod­ne, umiesz­czo­no ufor­mo­wa­ną z wzo­rzy­stej chu­s­ty „map­kę” Pana­my, a wokół niej wycię­te z kolo­ro­we­go papie­ru ryby. Na sto­ją­cych obok plan­szy dużych donicz­ko­wych rośli­nach zawie­szo­no barw­ne papie­ro­we moty­le. Zasto­so­wa­ne sym­bo­le pod­kre­śla­ły, że Pana­ma, to kraj obfi­tu­ją­cy w ryby i moty­le.

Tego­rocz­ne nabo­żeń­stwo pro­wa­dzi­ło 10 kobiet z trzech Kościo­łów: Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów — 5, Kościo­ła Rzym­sko­ka­to­lic­kie­go — 4, Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go — 1. Uczest­ni­czy­ła w nim duża gru­pa wier­nych róż­nych wyznań (nie­któ­rzy z nich przy­cho­dzą na te nabo­żeń­stwa każ­de­go roku, już od kil­ku lat) oraz maria­wic­cy duchow­ni, rzym­sko­ka­to­lic­cy księ­ża i sio­stry zakon­ne.

Przed nabo­żeń­stwem lek­tor­ki przed­sta­wi­ły zgro­ma­dzo­nym infor­ma­cję o Pana­mie. Zna­la­zły się w niej wia­do­mo­ści doty­czą­ce poło­że­nia geo­gra­ficz­ne­go, histo­rii, poli­ty­ki, gospo­dar­ki, sto­sun­ków spo­łecz­nych i naj­waż­niej­szych pro­ble­mów, z jakim bory­ka się ten kraj.

Dla umoż­li­wie­nia zebra­nym aktyw­ne­go uczest­nic­twa w nabo­żeń­stwie dostar­czo­no wszyst­kim kart­ki ze sło­wa­mi śpie­wa­nych pie­śni.

Pod­czas nabo­żeń­stwa zosta­ły prze­czy­ta­ne dwa frag­men­ty Pisma Świę­te­go — ze Sta­re­go Testa­men­tu z 4 Księ­gi Moj­że­szo­wej i z Nowe­go Testa­men­tu z Ewan­ge­lii wg św. Jana (20, 1–18). Moje roz­wa­ża­nie opar­te zosta­ło na tych wła­śnie tek­stach.

Tra­dy­cją jest, że wszy­scy uczest­ni­cy spo­ty­ka­ją się po nabo­żeń­stwie w klasz­tor­nym refek­ta­rzu na aga­pie przy­go­to­wa­nej przez kobie­ty z Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów. Przy wspól­nym posił­ku toczą się przy­ja­ciel­skie roz­mo­wy, wrę­cza­ne są pamiąt­ki — w tym roku każ­dy z obec­nych został ude­ko­ro­wa­ny kolo­ro­wym motyl­kiem.

Krót­kie rela­cje z nabo­żeń­stwa ŚDM zosta­ły opu­bli­ko­wa­ne w kil­ku lokal­nych tytu­łach pra­so­wych, m.in. w „Tygo­dni­ku Płoc­kim”, „Gaze­cie Wybor­czej”, „ntp-Tydzień Płoc­ka”.

– Przy­jaź­ni się Pani z któ­rąś z kobiet z inne­go wyzna­nia?

– Przy­ja­zne kon­tak­ty utrzy­mu­ję nie z jed­ną Panią i nie z jed­ne­go wyzna­nia. Eku­me­nicz­na atmos­fe­ra, któ­rą oddy­cha­łam stu­diu­jąc na Chrze­ści­jań­skiej Aka­de­mii Teo­lo­gicz­nej w War­sza­wie oraz obco­wa­nie z wie­lo­ma wspa­nia­ły­mi oso­ba­mi z róż­nych wyznań, w cza­sie trzy­dzie­sto­let­niej pra­cy w Komi­sji Kobiet PRE jako przed­sta­wi­ciel­ka Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów, ugrun­to­wa­ły i pogłę­bi­ły moją tole­ran­cyj­ną, nace­cho­wa­ną życz­li­wo­ścią do wszyst­kich ludzi, posta­wę ukształ­to­wa­ną w domu rodzin­nym. Być może dzię­ki temu w gro­nie eku­me­nicz­nych współ­pra­cow­ni­ków czu­ję się jak wśród przy­ja­ciół.

– Czy odmien­ność wyzna­nio­wa ma jakiś wpływ na wasze wza­jem­ne kon­tak­ty?

– Odmien­ność wyzna­nio­wa nie musi dzie­lić, ale może wza­jem­nie ducho­wo ubo­ga­cać. Myślę, że Świa­to­wy Dzień Modli­twy daje moż­li­wość prze­ży­cia takie­go doświad­cze­nia, bo nabo­żeń­stwa ŚDM „umac­nia­ją wia­rę w Jedy­ne­go Pana i Zba­wi­cie­la, zbli­ża­ją ludzi róż­nych ras, tra­dy­cji wyzna­nio­wych i kul­tur, prze­ła­mu­ją poczu­cie izo­la­cji i osa­mot­nie­nia, poprzez wspól­ną inten­cję modli­twy two­rzą z nas jed­ną rodzi­nę”.

– Czym się Pani obec­nie zawo­do­wo zaj­mu­je?

– Trud­no mi jed­no­znacz­nie odpo­wie­dzieć na to pyta­nie, gdyż wypeł­niam nie jed­ną funk­cję, ale za naj­waż­niej­szą uwa­żam peł­nie­nie obo­wiąz­ku redak­to­ra naczel­ne­go kwar­tal­ni­ka „Maria­wi­ta” orga­nu pra­so­we­go Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów. Poza tym mam też obo­wiąz­ki w kan­ce­la­rii Bisku­pa Naczel­ne­go, a w Para­fii pra­cu­ję spo­łecz­nie jako orga­nist­ka.

Nale­żę do Kra­jo­we­go Komi­te­tu Świa­to­we­go Dnia Modli­twy i bio­rę udział w pra­cach doty­czą­cych przy­go­to­wa­nia nabo­żeń­stwa ŚDM na 2005 r. Świa­to­wy Komi­tet zle­cił pol­skim chrze­ści­jan­kom opra­co­wa­nie litur­gii pod hasłem „Niech nasza świa­tłość świe­ci”, według któ­rej 4 mar­ca w przy­szłym roku będą się modlić chrze­ści­ja­nie na całym świe­cie. W ramach tych przy­go­to­wań uczest­ni­czy­łam w zespo­le piszą­cym tekst litur­gii i opra­co­wa­łam fol­der na temat ŚDM, któ­ry został już wyda­ny przez Kra­jo­wy Komi­tet.

Roz­ma­wia­ła Ali­na Bocz­kow­ska.

(Maria­wi­ta 4–6/2004, organ pra­so­wy Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów w RP)