Tak oto stoimy – luterańskie pastorki w Wittenberdze

Orga­ni­za­to­rem spo­tka­nia, któ­re odby­wa­ło się od 10 do 14 sierp­nia br., były orga­ni­za­cje „Ewan­ge­lic­kie Kobie­ty w Środ­ko­wych Niem­czech” oraz forum Kobie­ty w Koście­le i Spo­łe­czeń­stwie Świa­to­wej Fede­ra­cji Lute­rań­skiej (WICAS). W refor­ma­cyj­nym spo­tka­niu uczest­ni­czy­ły głów­nie pastor­ki z Nie­miec, innych euro­pej­skich kra­jów, ale tak­że panie z Afry­ki.

Sym­bo­licz­nym momen­tem była wspól­na foto­gra­fia kobiet w  stro­jach litur­gicz­nych przed Kościo­łem Zam­ko­wym Wszyst­kich Świę­tych, gdzie znaj­du­ją się gro­by Lutra i Melanch­to­na oraz drzwi 95 tez.

Radość, ale nie do koń­ca

W 119 ze 145 Kościo­łów człon­kow­skich Świa­to­wej Fede­ra­cji Lute­rań­skiej (ŚFL) prak­ty­ko­wa­na jest ordy­na­cja kobiet. Pod­czas tego­rocz­ne­go Zgro­ma­dze­nia Ogól­ne­go ŚFL w Win­dho­ek wysto­so­wa­no apel o wpro­wa­dze­nie ordy­na­cji kobiet we wszyst­kich Kościo­łach człon­kow­skich. Uchwa­ła nie ma jed­nak cha­rak­te­ru obli­ga­to­ryj­ne­go i jest zale­ce­niem.

Szcze­gól­nie moc­no zabrzmia­ło popar­cie kobiet dla sióstr w urzę­dzie na Łotwie, gdzie po latach dys­kry­mi­no­wa­nia ordy­no­wa­nych teo­lo­żek wpro­wa­dzo­no zakaz ordy­na­cji kobiet. Decy­zja Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go Kościo­ła na Łotwie dopro­wa­dzi­ła nie tyl­ko do napięć z Kościo­ła­mi part­ner­ski­mi oraz auto­izo­la­cji Kościo­ła na are­nie mię­dzy­na­ro­do­wej, ale tak­że do schi­zmy.

Jed­nak nawet w Niem­czech, ojczyź­nie refor­ma­cji, trud­no mówić o rów­nej repre­zen­ta­cji kobiet i męż­czyzn w kie­ro­wa­niu Kościo­łem, co zarów­no z per­spek­ty­wy prak­tycz­nej (sys­te­ma­tycz­nie rosną­cy odse­tek kobiet duchow­nych), jak i teo­lo­gicz­nej (zasa­da powszech­ne­go kapłań­stwa ochrzczo­nych) sta­wia Kościo­ły ewan­ge­lic­kie przed waż­ny­mi wyzwa­nia­mi. Ewan­ge­lic­ki Kościół Nie­miec skła­da się obec­nie z 20 samo­dziel­nych Kościo­łów kra­jo­wych tra­dy­cji lute­rań­skiej, unij­nej i refor­mo­wa­nej. Jedy­nie na cze­le dwóch z nich sto­ją kobie­ty – bp Ilse Jun­ker­mann (Kościół Ewan­ge­lic­ki Środ­ko­wych Nie­miec) oraz ks. pre­zes Annet­te Kur­schus (Ewan­ge­lic­ki Kościół West­fa­lii).

W Pol­sce kobie­ty z wykształ­ce­niem teo­lo­gicz­nym w Koście­le ewan­ge­lic­ko-augs­bur­skim mogą być ordy­no­wa­ne, jed­nak tyl­ko do posłu­gi dia­ko­na. Służ­ba dia­ko­na posia­da w pol­skim Koście­le lute­rań­skim funk­cję pomoc­ni­czą. Dia­ko­ni, w zde­cy­do­wa­nej więk­szo­ści kobie­ty, mogą pro­wa­dzić nabo­żeń­stwa, a od stycz­nia 2017 r. bez potrze­by uzy­ski­wa­nia zgo­dy bisku­pa die­ce­zjal­ne­go, mogą tak­że prze­wod­ni­czyć litur­gii eucha­ry­stycz­nej.

Od klasz­to­ru do garn­ków?

W tygo­dni­ku Die Zeit uka­zał się obszer­ny tekst oma­wia­ją­cy sytu­ację kobiet w nie­miec­kich Kościo­łach ewan­ge­lic­kich autor­stwa ks. Han­ny Jacobs.

Autor­ka prze­ko­nu­je, że 500 lat po refor­ma­cji kobie­ty z ambi­cja­mi w Koście­le oczer­nia­ne są jako karie­ro­wicz­ki. – Ma to zwią­zek z pro­tek­cjo­nal­nym obra­zem kobiet daw­nych refor­ma­to­rów. Potrze­bu­je­my nowej eman­cy­pa­cji (…) Nie bez dumy spo­glą­da­ją pro­te­stan­ci z góry na Kościół kato­lic­ki tak, jak­by rów­no­upraw­nie­nie kobiet i męż­czyzn w Koście­le było tak dłu­gie jak sama refor­ma­cja. To nie­praw­da. Dla­te­go potrze­bu­je­my nowe­go femi­ni­zmu. Refor­ma­to­rzy uwol­ni­li kobie­ty — cza­sa­mi wbrew ich woli – z klasz­to­rów i posta­wi­li je przy garn­kach i tam też czę­sto pozo­sta­ją bez męskie­go wspar­cia – uwa­ża Jacobs.

---

Gale­ria

» Ekumenizm.pl: Pomoc­nik pasto­ra w spód­ni­cy