Reformowani o usprawiedliwieniu, ordynacji kobiet i pokoju

Odby­wa­ją­ce się co sie­dem lat spo­tka­nie chrze­ści­jan tra­dy­cji refor­mo­wa­nej mia­ło histo­rycz­ne zna­cze­nie przy­naj­mniej z kil­ku powo­dów. Po raz pierw­szy pre­zy­den­tem ŚWKR zosta­ła kobie­ta, ks. Nalja Kas­sab z Ewan­ge­lic­kie­go Kościo­ła Syrii i Liba­nu. Duchow­ną zosta­ła dopie­ro w mar­cu br. po tym jak jej Kościół zaak­cep­to­wał ordy­na­cję kobiet.

Zgro­ma­dze­nie Ogól­ne ŚWKR pod­ję­ło ogrom­ną więk­szo­ścią gło­sów rezo­lu­cję zale­ca­ją­cą wpro­wa­dze­nie we wszyst­kich Kościo­łach człon­kow­skich ordy­na­cji kobiet do 2024 roku, kie­dy odbę­dzie się kolej­ne Zgro­ma­dze­nie. Reali­za­cja tego pla­nu może jed­nak napo­tkać na istot­ne pro­ble­my, gdyż do Lip­ska przy­by­ły dele­ga­cje repre­zen­tu­ją­ce nie­co ponad 100 z 233 Kościo­łów człon­kow­skich. 42 Kościo­ły nie ordy­nu­ją kobie­ty do urzę­du duchow­ne­go. Ponad­to nie­któ­re Kościo­ły albo wyco­fa­ły się kil­ka­na­ście lat temu z ordy­na­cji kobiet (Ukra­ina) albo zde­cy­do­wa­nie sprze­ci­wia­ją się jej wpro­wa­dze­niu (Mek­syk). Ist­nie­ją też Kościo­ły, któ­re teo­re­tycz­nie mają ordy­na­cję kobiet, jed­nak jej nie prak­ty­ku­ją (Pol­ska) lub nie pozwa­la­ją kobie­tom peł­nić samo­dziel­nych sta­no­wisk (kwe­stia ta doty­czy głów­nie Kościo­łów dzia­ła­ją­cych w spo­łe­czeń­stwach patriar­chal­nych zdo­mi­no­wa­nych przez islam).

Odwo­łu­jąc się do doświad­czeń swo­je­go Kościo­ła, ks. Nassab pod­kre­śli­ła, że ordy­na­cja kobiet sta­ła się moż­li­wa dopie­ro wte­dy, gdy w Koście­le zaczę­to argu­men­to­wać teo­lo­gicz­nie, a nie kul­tu­ro­wo.

Oprócz nowej pre­zy­dent Zgro­ma­dze­nie Gene­ral­ne wybra­ło rów­nież nowy Komi­tet Wyko­naw­czy, kie­ru­ją­cy Wspól­no­tą mię­dzy posie­dze­nia­mi Zgro­ma­dze­nia. Spo­śród 16 wybra­nych człon­ków jedy­nie trzech pocho­dzi z euro­pej­skich Kościo­łów refor­mo­wa­nych (Węgry, Wło­chy i Walia).

Jed­nym z kul­mi­na­cyj­nych wyda­rzeń Zgro­ma­dze­nia było nabo­żeń­stwo w koście­le mariac­kim w Wit­ten­ber­dze, uzna­wa­nym za kościół-mat­kę XVI-wiecz­nej refor­ma­cji. Kaza­nie wygło­si­ła ks. Nalja Kas­sab, a pod­czas litur­gii pod­pi­sa­ne zosta­ły dwa zna­czą­ce doku­men­ty. Refor­mo­wa­ni przy­ję­li Wspól­ną dekla­ra­cję na temat nauki o uspra­wie­dli­wie­niu pod­pi­sa­ną w 1999 roku przez Świa­to­wą Fede­ra­cję Lute­rań­ską (ŚFL) i Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki, a uzna­ną póź­niej przez Świa­to­wą Radę Meto­dy­stycz­ną oraz Wspól­no­tę Angli­kań­ską.

Ponad­to przed­sta­wi­cie­le ŚWKR oraz ŚFL pod­pi­sa­li z oka­zji jubi­le­uszu 500 lat refor­ma­cji wspól­ny doku­ment, tzw. Świa­dec­two wit­ten­ber­skie. Kościo­ły oby­dwu tra­dy­cji refor­ma­cyj­nych pod­kre­śla­ją w nim ist­nie­ją­cą już jed­ność i zobo­wią­zu­ją się do jej pogłę­bia­nia.

Dar jed­no­ści nie wyma­ga jed­no­li­to­ści, ale daje się zna­leźć i świę­to­wać w róż­no­rod­no­ści. Róż­no­rod­ność naszych tra­dy­cji wyzna­nio­wych i naszych Kościo­łów odzwier­cie­dla się odpo­wied­nio w naszych róż­nych sytu­acjach życio­wych i to w ten spo­sób, że jeste­śmy przez tą róż­no­rod­ność zjed­no­cze­ni, a nie podzie­le­ni (…) Wspól­nie świę­tu­je­my, że jeste­śmy jed­no w Chry­stu­sie i dzie­li­my wspól­ne dzie­dzic­two refor­ma­cyj­ne oraz wspól­ną wia­rę. Jeste­śmy zjed­no­cze­ni w wyzna­wa­niu Ewan­ge­lii Jezu­sa Chry­stu­sa.

Świa­dec­two wit­ten­ber­skie 1,2

---

---

Gale­ria

» Gale­ria zdjęć