Zbrodnia i przebaczenie

W mediach ostat­nich tygo­dni domi­no­wa­li ami­sze, cho­ciaż poja­wi­li się tak­że kon­ser­wa­tyw­ni, i nie tyl­ko, bisku­pi z Afry­ki oraz kobie­ty pastor­ki z Cej­lo­nu. Nie­spo­dzie­wa­nie poka­za­ło się tak­że Radio Mary­ja, by poka­zać, że z radą/komisją czy bez, jest nie­zmien­ne. Ale to były drob­nost­ki. Bo ten tydzień był o rady­kal­nym prze­ba­cze­niu.

Dalej przed naszy­mi ocza­mi roz­wi­ja się spra­wa schi­zmy we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej. Kon­ser­wa­tyw­ni pry­ma­si spo­tka­li się w Rwan­dzie i doszli do wnio­sku, że nową pry­mas Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go mogą zaak­cep­to­wać co naj­wy­żej jako “dele­gat­kę”, ale nie jako pry­mas. A tak w ogó­le naj­le­piej by się z nią w ogó­le nie spo­tka­li, bo o reli­gii powin­ni dys­ku­to­wać sami kon­ser­wa­tyw­ni męż­czyź­ni. Tę męsko-afry­kań­ską więź nie­co zepsu­li im pry­ma­si RPA, obec­ni i byli, któ­rzy oskar­ży­li kole­gów o dzia­ła­nie we wła­snym inte­re­sie i kie­ro­wa­nie się homo­fo­bią. Natu­ral­nie, nikt niko­go nie prze­ko­nał.

W tym samym cza­sie na dale­kiej Sri Lan­ce wyświę­co­no pierw­sze kobie­ty pastor­ki.

Opusz­cza­my angli­ka­nizm i prze­no­si­my się do Pol­ski, gdzie odwiecz­ne bete-noir pol­skie­go Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go “Radio Mary­ja” poka­za­ło, że nie­za­leż­nie czy z Radą czy Komi­sją Tro­ski, ono będzie dalej się bawi­ło w poli­ty­kę i wzy­wa­ło na wiec PiS‑u. Oczy­wi­ście nazy­wa­jąc to „ewan­ge­li­za­cją”. Pra­wo­sław­nym odpo­wied­ni­kiem Radia Mary­ja oka­zał się metro­po­li­ta Cyryl, zna­ny od daw­na nie­ugię­ty bojow­nik o czy­stą ewan­ge­lię i nie­za­leż­ność Kościo­ła od poli­ty­ki. Powie­dział on, że samo­bój­ca, któ­ry w ten spo­sób przy­bli­ża zwy­cię­stwo swo­jej armii nie popeł­nia grze­chu. Oczy­wi­ście z doro­zu­mia­nym zastrze­że­niem, że armia jest pra­wo­sław­na, a naj­le­piej rosyj­ska. Samo­bój­stwo jako pro­test prze­ciw­ko woj­nie, daj­my na to w Cze­cze­ni, było­by już grze­chem śmier­tel­nym. Nie może­my się docze­kać wyda­nia „Dzieł zebra­nych” metro­po­li­ty.

Śmierć i prze­moc. Cza­sa­mi wdzie­ra się ona w potwor­ny spo­sób, nawet do spo­łecz­no­ści, któ­re od niej sta­ra­ły się uciec, jak Ami­sze. Odby­ły się już pogrze­by zamor­do­wa­nych dziew­czy­nek: cho­wa­no je w pro­stym ubra­niu, w pro­stej trum­nie, bo wszy­scy są rów­ni w oczach Boga. Choć może­my się nie zga­dzać z dogma­ta­mi ami­szów, to jed­no nam w minio­nym tygo­dniu przy­po­mnie­li – choć w tra­gicz­nych oko­licz­no­ściach. Po zbrod­ni dele­ga­cja ami­szów uda­ła się do rodzi­ny mor­der­cy-samo­bój­cy i zło­ży­ła jej kon­do­len­cje, oraz prze­ka­za­ła, że wyba­cza­ją mor­der­cy. Potem sąsie­dzi ami­sze zapew­ni­li rodzi­nę o tym, że chcą żeby wśród nich pozo­sta­ła.

Emma­nu­el Levi­nas, flio­zof życz­li­wy chrze­ści­jań­stwu, napi­sał kie­dyś, że „prze­ba­cze­nie jest praw­dzi­wie wiel­kie, gdy prze­ba­cza się to, co jest nie­moż­li­we do prze­ba­cze­nia.” Ami­sze nie czy­ta­li Levi­na­sa. Ale przy­po­mnie­li nam wyraź­nie praw­dzi­we prze­sła­nie Jezu­sa z Naza­re­tu: poko­rę, pokój i prze­ba­cze­nie.

To bar­dzo dużo jak na jeden tydzień

2.10.2006 — 8.10.2006