Kościół katolicki nie kanonizował Krzysztofa Kolumba, gdyż ten był Żydem?

Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki wyco­fał się z pla­nów kano­ni­zo­wa­nia Krzysz­to­fa Kolum­ba zaraz po tym jak oka­za­ło się, iż był on Żydem — stwier­dza hisz­pań­ski pisarz Oscar Vil­lar Ser­ra­no w swo­jej książ­ce „Krzysz­tof Kolumb: naj­le­piej strze­żo­na tajem­ni­ca” („Cri­stó­bal Colón: el secre­to mejor guar­da­do”).

Oscar Vil­lar Ser­ra­no jest dok­to­rem nauk mor­skich i kapi­ta­nem Dowódz­twa Mor­skie­go z Tor­re­vie­ja, z hisz­pań­skiej pro­win­cji Ali­can­te. W swo­jej książ­ce twier­dzi on, że Kolumb utrzy­my­wał zawsze w pew­nej tajem­ni­cy swo­je pocho­dze­nie, „bowiem był Żydem, i od Żydów miał otrzy­mać fun­du­sze na swo­ją pierw­szą podróż do Ame­ry­ki. Według Ser­ra­no Kolumb musiał ukryć swo­ją żydow­ską reli­gię, gdyż w przy­go­to­wy­wa­niu podró­ży szu­kał pomo­cy kato­lic­kiej kró­lo­wej, cho­ciaż wszy­scy, któ­rzy naj­bar­dziej mu pomo­gli byli Żyda­mi, zaczy­na­jąc od ban­kie­ra Koro­ny Ara­goń­skiej, Luisa San­tán­ge­la, aż do samej zało­gi stat­ków, „w więk­szo­ści zło­żo­nej z Żydów”.

W tym zna­cze­niu Oscar Vil­lar Ser­ra­no przy­po­mi­na ruch emi­gra­cyj­ny we Wło­szech i w Hisz­pa­ni w XIV i XV wie­ku w związ­ku z prze­śla­do­wa­niem, jakie wycier­pie­li Żydzi i „gdzie rów­nież znaj­du­je się tajem­ni­ca rodzi­ny Kolom­ba”. Ser­ra­no twier­dzi, że kore­spon­den­cja pomię­dzy Krzysz­to­fem Kolum­bem i jego synem Fer­nan­dem zawie­ra wie­le dowo­dów na jego przy­na­leż­ność do reli­gii żydow­skiej. Listy były zamknię­te przy pomo­cy hebraj­skich liczb, napi­sa­ne były w „nie­zro­zu­mia­łym” języ­ku, a zawar­te w nich poże­gna­nia przy­po­mi­na­ły żydow­skie bło­go­sła­wień­stwo. Ser­ra­no stwier­dza rów­nież, że sam Kolumb pisał, iż powin­ni się zacho­wy­wać, jak naka­zu­je im pra­wo kano­nicz­ne, ale „pomię­dzy nami powin­ni­śmy zacho­wy­wać nasze zwy­cza­je”. Vil­lar wspo­mi­na, że brat Krzysz­to­fa Kolum­ba został spa­lo­ny na sto­sie w Valen­cji w 1493 r. z powo­du bycia Żydem.

Sam Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki po śmier­ci Kolum­ba zapro­po­no­wał jego kano­ni­za­cję za fakt krze­wie­nia przez nie­go chrze­ści­jań­stwa wśród Indian w Ame­ry­ce, ale zre­zy­gno­wał z tego zamia­ru po tym, jak wykry­to, że był on Żydem.

Vil­lar uwa­ża rów­nież, że Kolumb wie­dział dokąd podą­ża w swo­jej podró­ży, gdyż był bar­dzo dobrze poin­for­mo­wa­ny. Kolumb nie miał być zwy­kłym awan­tur­ni­kiem, ale czło­wie­kiem piśmien­nym, kar­to­gra­fem i naukow­cem posia­da­ją­cym ponad dwa­dzie­ścia tysię­cy ksią­żek doty­czą­cych nawi­ga­cji, któ­re póź­niej jego syn dał Domi­ni­ka­nom z Sewil­li, a w któ­rych moż­na zna­leźć wła­sno­ręcz­ne zapi­ski same­go Kolum­ba.

Według auto­ra książ­ki o Krzysz­to­fie Kolum­bie ten dosko­na­le miał wie­dzieć, jaką odle­głość powi­nien był prze­pły­nąć, bowiem posia­dał dosyć pre­cy­zyj­ne, pocho­dzą­ce ze szko­ły mor­skiej w Sagres (Por­tu­ga­lia) mapy.

Co do sfi­nan­so­wa­nia pierw­szej podró­ży Kolum­ba, to część pie­nię­dzy, któ­re San­tán­gel dał Kolum­no­wi pocho­dzi­ły z jego wła­snych, ban­kie­ra, docho­dów z wydo­by­cia soli w Tor­re­vie­ja. Ser­ra­no w swo­jej książ­ce rów­nież przy­po­mi­na, że Kolumb oto­czył się wie­lo­ma waż­ny­mi hisz­pań­ski­mi Żyda­mi, jak cho­ciaż­by Abra­ham Jefu­da Cre­squ­es, twór­ca kata­loń­skie­go Atla­su, wło­ski nauko­wiec Paolo del Poz­zo Tosca­ne­li, flo­ren­tyń­ski podróż­nik Nico­lo di Con­ti, czy kar­to­graf i brat same­go Krzysz­to­fa Kolum­ba, Bar­to­lo­mé Colón (Bar­to­lo­meu Kolumb).

„Krzysz­tof Kolumb: naj­le­piej strze­żo­na tajem­ni­ca” jest „dzie­łem, w któ­rym prze­mie­sza­na jest histo­ria z nauko­wą wie­dzą i z cze­go wypro­wa­dza się nowe wnio­ski”, stwier­dził Oscar Vil­lar Ser­ra­no.