Odzyskać kontrolę — misja Jezusa dla świata

Czy war­to wal­czyć o świę­ta? Czy war­to podej­mo­wać sta­ra­nia, aby odzy­skać kon­tro­lę nad tym, co jesz­cze do nie­daw­na (czyż­by?!) wyda­wa­ło się uło­żo­ne, upo­rząd­ko­wa­ne i pokry­te gru­bą war­stwą sakral­no­ści?

Dziś dużo mówi się o odzy­ski­wa­niu suwe­ren­no­ści i kon­tro­li. W imię odzy­ski­wa­nia kon­tro­li nad tym i owym, budu­je się mury nie tyl­ko z żel­be­to­nu. W imię odzy­ska­nia pokla­sku i pre­sti­żu wzno­szo­ne są bary­ka­dy, z któ­rych lepiej widać ide­olo­gicz­ne­go prze­ciw­ni­ka i cel­nie moż­na w nie­go tra­fić – fejk­new­sem, kamie­niem czy obo­jęt­no­ścią. Murów jest coraz wię­cej, ale świat nie jest ana­lo­go­wy i zbu­do­wa­nie jed­ne­go muru nie skut­ku­je zała­twie­niem pro­ble­mu. Powsta­ją nowe.

Sen­sem świąt nie są one same. Nie cho­dzi o odzy­ska­nie kon­tro­li dla same­go jej posia­da­nia – jeśli tak to Boże Naro­dze­nie zasłu­gu­je na los, jaki je spo­tka­ło. Świę­to­wa­nie i świę­ta to tyl­ko pro­te­za – jak­kol­wiek roz­rzew­nia­ją­ca i chwy­ta­ją­ca za ser­ce – to tyl­ko narzę­dzie, któ­re ma słu­żyć cze­muś inne­mu niż roz­czu­la­niu się nad kolę­da­mi i ubo­gim Dzie­cię­ciem w sta­jen­ce. Ubó­stwo nie jest czymś, co powin­no dys­kwa­li­fi­ko­wać czy wzbu­dzać zachwyt – to stan (ducho­wy lub mate­rial­ny), któ­ry sta­no­wi wyzwa­nie, a jeśli nie w świę­to Naro­dze­nia Pań­skie­go to kie­dy? Pew­na mistycz­ka chrze­ści­jań­ska zapy­ta­na, co Pan Jezus robi w Eucha­ry­stii powie­dzia­ła „Mil­czy, cier­pi i miłu­je.” Tak było i jest. Mil­cze­nie Boga jest przy­ję­ciem znie­wag i ogo­ło­ce­nia, ale też wezwa­niem do dzia­ła­nia, aby to, co zosta­ło nam prze­ka­za­ne, sta­ło się udzia­łem wie­lu.

A na naszych oczach dzie­ją się wyda­rze­nia, któ­re poka­zu­ją, że nie mamy kon­tro­li ani nad świę­ta­mi, ani nad świa­tem.

Po raz kolej­ny Ewan­ge­lia o przyj­ściu Zba­wi­cie­la wkra­cza w roz­dar­ty świat – codzien­nie kil­ka­set dzie­ci umie­ra w Jeme­nie, w Indo­ne­zji ludzie zma­ga­ją się z kata­kli­zmem. Nie­ste­ty, nie bra­ku­je rodzin, któ­re w tym cza­sie opła­ku­ją swo­ich bli­skich i tak trud­no im myśleć o rado­ści, tak trud­no im odzy­skać pokój i spo­kój. Może­my się modlić, wspie­rać dobrym sło­wem, może­my też poma­gać i dzie­lić się tym, co mamy, nawet jeśli jest to nie­wie­le – każ­dy z nas może pomóc odzy­skać krok po kro­ku to, co tak bar­dzo utra­ci­li­śmy i co wypeł­nia się w dawa­niu, któ­re poprze­dza wiel­ki dar.

Dro­gie Czy­tel­nicz­ki i Czy­tel­ni­cy Ekumenizm.pl! Z oka­zji świąt Naro­dze­nia Pań­skie­go – tym, któ­rzy już świę­tu­ją i będą nie­ba­wem świę­to­wać według sta­re­go sty­lu życzy­my deter­mi­na­cji w odzy­ski­wa­niu tego, co dla nas i naszych bliź­nich war­to­ścio­we i zba­wien­ne. Zachę­ca­my do wspie­ra­nia dzieł miło­sier­dzia, dzieł, któ­re ratu­ją nadzie­ję, że czło­wie­czeń­stwo coś wynio­sło z wiel­kiej lek­cji, jakiej udzie­lił nam Bóg sta­jąc się czło­wie­kiem. Zza suto zasta­wio­nych sto­łów, może­cie zro­bić coś dobre­go patrząc w ekran waszych smart­fo­nów. Oto jed­na z pro­po­zy­cji:

» Pomoc dla Pol­skiej Misji Medycz­nej poma­ga­ją­cej ludziom w Jeme­nie

Jest też wie­le innych, dla­te­go nie prze­gap­cie szan­sy i pomy­śl­cie, że odzy­ski­wa­nie kon­tro­li nad świa­tem to misja powie­rzo­na wszyst­kim ludziom Jezu­sa – doty­czy ona chrze­ści­jan róż­nych wyznań, ale też tych – któ­rzy choć nie wie­rzą – dostrze­ga­ją w posłan­nic­twie Jezu­sa Chry­stu­sa świa­tło na hory­zon­cie, gwiaz­dę, któ­ra wska­zu­je dro­gę ku nadziei.

Dobrych świąt Naro­dze­nia Pań­skie­go

Redak­cja Ekumenizm.pl

---

Gale­ria