Ks. Castellano o liturgii

W ostat­nim cza­sie uka­za­ła się nowa książ­ka ks. Jesu­sa Castel­la­no, pro­fe­so­ra rzym­skie­go fakul­te­tu teo­lo­gicz­ne­go Tere­sia­num, zara­zem kon­sul­to­ra waty­kań­skich kon­gre­ga­cji Dok­try­ny Wia­ry, d/s Ducho­wień­stwa oraz osób kon­se­kro­wa­nych. W tłu­ma­cze­niu na pol­ski nosi ona tytuł: “Litur­gia i życie ducho­we: teo­lo­gia, cele­bra­cja, doświad­cze­nie”. Z tej oka­zji agen­cja pra­so­wa Zenit prze­pro­wa­dzi­ła wywiad z ks. Castel­la­no. Czy­tel­ni­kom EAI Ekumenizm.pl pre­zen­tu­je­my wybra­ne — w naszej opi­nii naj­cie­kaw­sze — frag­men­ty tej roz­mo­wy.

Pyt.: Czy Jezus był “litur­gi­stą”?

ks. Castel­la­no: Z pew­no­ścią był nim. Został tak nazwa­ny w Liście do Hebraj­czy­ków, jed­nak w bar­dzo szcze­gól­nym zna­cze­niu tego słowa.Jezus całe swe życie uczy­nił litur­gią. On prze­ka­zu­je nam, poprzez wszyst­kie swe dzie­ła miło­ści wobec ludzi, sło­wo i uświę­ce­nie od Ojca, pro­wa­dząc nas do Nie­go w swej modli­twie, swej ofie­rze i posłu­szeń­stwie w cele­bra­cji miłości.Oto dla­cze­go miste­rium pas­chal­ne — poczy­na­jąc od Ostat­niej Wie­cze­rzy, poprzez krzyż i zmar­twych­wsta­nie — jest szczy­to­wym punk­tem litur­gii Chry­stu­sa, Jego życia prze­ży­te­go jako litur­gia miła Ojcu i dosko­na­le uświę­ca­ją­ca. Na tym pole­ga kapłań­stwo i nabo­żeń­stwo Chry­stu­sa.

Chrze­ści­jań­ska litur­gia jest upa­mięt­nie­niem, rytu­al­ną cele­bra­cją poprzez sło­wa, gesty i modli­twy życia Jezu­sa, Jego tajem­nic — a w szcze­gól­no­ści miste­rium pas­chal­ne­go. Chrze­ści­jań­ska litur­gia jest więc cele­bra­cją same­go życia Chry­stu­sa, zna­ków któ­re On nam pozo­sta­wił, tajem­nic któ­ry­mi On żył i któ­re nam ofia­ro­wu­je aby­śmy my rów­nież mogli nimi żyć.

(…)

Pyt.: W jaki spo­sób litur­gia jest powią­za­na z poli­ty­ką?

ks. Castel­la­no: Musi­my dobrze zro­zu­mieć czym jest poli­ty­ka. Jeśli będzie­my ją rozu­mie­li — jak papież wyja­śnia to poję­cie w swej ency­kli­ce — jako aspekt miło­sier­dzia, któ­ry wpły­wa na życie spo­łecz­ne i kształ­tu­je je w świe­tle pil­nej potrze­by Kró­le­stwa Nie­bie­skie­go; jeśli roz­sze­rza ona w miło­ści god­ność dzie­ci Bożych na wszyst­kich ludzi; jeśli jest ona zobo­wią­za­niem na rzecz nowe­go świa­ta, zgod­nym z wolą Ojca i dok­try­ną Ewan­ge­lii; jeśli więc tak to rozu­mie­my to litur­gia wie­dzie nas w kon­se­kwen­cji do “poli­tycz­ne­go miło­sier­dzia” — jak nazwał to Pius XI. W mojej książ­ce cytu­ję sław­ne zda­nie św. Jana Chry­zo­sto­ma, któ­ry zapra­sza nas do życia miło­sier­dziem, pły­ną­cym z eucha­ry­stii: żyć miło­sier­dziem wobec bra­ci, tak by “zie­mia sta­ła się nie­bem”. Nie jest uto­pią myśle­nie, że Kró­le­stwo Boże zaczy­na się na zie­mi wte­dy, gdy to co jest cele­bro­wa­ne w litur­gii jest rów­nież prze­ży­wa­ne w codzien­nym doświad­cze­niu.