Poznań 1956 raz jeszcze

Kil­ka tysię­cy osób wzię­ło udział w Dro­dze Krzy­żo­wej, któ­ra wczo­raj wie­czo­rem prze­szła uli­ca­mi Pozna­nia. Uczest­ni­cy uro­czy­sto­ści szli dokład­nie taką samą tra­są, jak pro­te­stu­ją­cy w 1956 roku robot­ni­cy.

Biskup Marek Jędra­szew­ski pod­kre­ślił, że w dzi­siej­szych cza­sach praw­da o poznań­skich mani­fe­sta­cjach ula­tu­je w nie­pa­mięć. Dodał, że mówi się o tym, iż robot­ni­cy wyszli na uli­ce aby popra­wić swo­ją sytu­ację mate­rial­ną i socjal­ną. Zapo­mi­na się jed­nak, że szli aby odzy­skać Boga, wal­czy­li o wol­ność reli­gij­ną w kra­ju.

“Prze­cież cho­dzi­ło o upo­mnie­nie się o naj­więk­sze dla czło­wie­ka war­to­ści: o codzien­ny chleb, o wol­ność i spra­wie­dli­wość. Na koniec o Boga, któ­ry jest osta­tecz­nym fun­da­men­tem wol­no­ści i spra­wie­dli­wo­ści. Z obro­ny tych war­to­ści nie moż­na się nigdy wyco­fać. Dla tych war­to­ści nie wol­no się nigdy wahać.” – mówił bp Jędra­szew­ski.

Uczest­ni­kom Dro­gi Krzy­żo­wej towa­rzy­szył sze­ścio­me­tro­wy, ważą­cy pra­wie pół tony, dębo­wy krzyż, któ­ry został wyko­na­ny przez pra­cow­ni­ków Cegiel­skie­go. Został on prze­ka­za­ny miesz­kań­com osie­dla na Wino­gra­dach, gdzie powsta­je nowa para­fia.