Przemienienie Pańskie — światłość Chrystusa

Mimo iż poten­cjał teo­lo­gicz­ny i ducho­wy tego świę­ta jest ogrom­ny, nie jest ono szcze­gól­nie świę­to­wa­ne przez Kościół Zachod­ni. Zupeł­nie odwrot­nie jest chrze­ści­jań­skim Wscho­dzie.

Świę­to odno­si się do histo­rii opo­wie­dzia­nej m.in. przez ewan­ge­li­stę Mate­usza (17,1–13):

A po sze­ściu dniach bie­rze z sobą Jezus Pio­tra i Jaku­ba, i Jana, bra­ta jego, i pro­wa­dzi ich na wyso­ką górę na osob­ność. (2) I został prze­mie­nio­ny przed nimi, i zaja­śnia­ło obli­cze jego jak słoń­ce, a sza­ty jego sta­ły się bia­łe jak świa­tło. (3) I oto uka­za­li się im: Moj­żesz i Eliasz, któ­rzy z nim roz­ma­wia­li. (4) Na to ode­zwał się Piotr i rzekł do Jezu­sa: Panie! Dobrze nam tu być; i jeśli chcesz, roz­bi­ję tu trzy namio­ty: dla cie­bie jeden, dla Moj­że­sza jeden i dla Elia­sza jeden. (5) Gdy on jesz­cze mówił, oto obłok jasny okrył ich i oto roz­legł się głos z obło­ku: Ten jest Syn mój umi­ło­wa­ny, któ­re­go sobie upodo­ba­łem, jego słu­chaj­cie! (6) A gdy to usły­sze­li ucznio­wie, upa­dli na twarz swo­ją i zatrwo­ży­li się bar­dzo. (7) I przy­stą­pił Jezus, i dotknął się ich, i rzekł: Wstań­cie i nie lękaj­cie się! (8) A pod­nió­sł­szy oczy swe, niko­go nie widzie­li, tyl­ko Jezu­sa same­go. (9) A gdy scho­dzi­li z góry, przy­ka­zał im Jezus, mówiąc: Niko­mu nie mów­cie o tym widze­niu, aż Syn Czło­wie­czy zosta­nie wskrze­szo­ny z mar­twych. (10) I pyta­li go ucznio­wie, mówiąc: Cze­mu więc ucze­ni w Piśmie powia­da­ją, że wpierw ma przyjść Eliasz? (11) A On, odpo­wia­da­jąc, rzekł: Eliasz przyj­dzie i wszyst­ko odno­wi. (12) Lecz powia­dam wam, że Eliasz już przy­szedł i nie pozna­li go, ale zro­bi­li z nim, co chcie­li. Tak i Syn Czło­wie­czy ucier­pi od nich. (13) Wte­dy zro­zu­mie­li ucznio­wie, że mówił do nich o Janie Chrzci­cie­lu.

Pamiąt­kę tego wyda­rze­nia chrze­ści­ja­nie na Wscho­dzie obcho­dzi­li już w V wie­ku. W Koście­le Zachod­nim wyda­rze­nie Prze­mie­nie­nia świę­to­wa­no od dru­giej poło­wy IX wie­ku w nie­któ­rych Kościo­łach lokal­nych. Dopie­ro w 1456 roku papież Kalikst III usta­no­wił Świę­to Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go dla całe­go Kościo­ła jako wotum wdzięcz­no­ści po bitwie pod Bel­gra­dem prze­ciw­ko Tur­kom. Cie­ka­wost­ką jest fakt, że Kalikst III zmarł dwa lata póź­niej, dokład­nie w świę­to Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go.

Świę­to Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go obcho­dzi nie tyl­ko Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki, lecz tak­że wie­le innych Kościo­łów zachod­nich. Wśród Kościo­łów dzia­ła­ją­cych w Pol­sce świę­to Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go znaj­du­je się ponad­to w kalen­da­rzu Kościo­ła pra­wo­sław­ne­go (nowy styl), Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go, Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów, Kościo­ła Pol­sko­ka­to­lic­kie­go, a tak­że Kościo­ła Kato­lic­kie­go Maria­wi­tów.

Świę­to Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go obcho­dzą rów­nież Kościo­ły angli­kań­skie na całym świe­cie. Nie­któ­re Kościo­ły ewan­ge­lic­kie (np. w Niem­czech) obcho­dzą Świę­to Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go w ostat­nią Nie­dzie­lę po Świę­cie Epi­fa­nii, a więc przed roz­po­czę­ciem Przed­po­ścia.

Zachę­ca­my do lektury/wysłuchania roz­wa­ża­nia i kazań na Świę­to Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go:

» Biblij­na per­spek­ty­wa Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go

» Roz­wa­ża­nie

» Kaza­nie lute­rań­skie

» Kaza­nie maria­wic­kie

Ojcze w nie­bie­siech, któ­re­go Syn Jezus Chry­stus został cudow­nie prze­mie­nio­ny przed wybra­ny­mi świad­ka­mi na świę­tej górze i któ­ry mówił o koń­cu swej dro­gi w Jero­zo­li­mie: Pro­si­my, obdarz nas siłą, aby­śmy sły­sze­li Jego głos i nie­śli nasz krzyż, aby­śmy w świe­cie, któ­ry nastą­pi, mogli oglą­dać Jezu­sa takim, jakim jest; Któ­ry z Tobą żyje i kró­lu­je w jed­no­ści Ducha Świę­te­go, jedy­ny Bóg, teraz i po wszyst­kie wie­ki. Amen.

Modli­twa z angli­kań­skie­go Modli­tew­ni­ka Powszech­ne­go

---

Gale­ria