Sukcesy ewangelii sukcesu

Aż 52% ankie­to­wa­nych stwier­dzi­ło, że ich zbór gło­si tzw. ewan­ge­lię suk­ce­su. W 2017 roku odse­tek ten wyno­sił „tyl­ko” 38%. – W cią­gu ostat­nich pię­ciu lat jesz­cze wię­cej osób uczęsz­cza­ją­cych do kościo­ła zetknę­ło się z ewan­ge­lią suk­ce­su. To może być efekt pro­ble­mów finan­so­wych, jakie ude­rzy­ły ludzi w związ­ku z pan­de­mią i infla­cją – powie­dział Scott McCon­nell, dyrek­tor wyko­naw­czy Life Rese­arch.

Wzrost popu­lar­no­ści ewan­ge­lii suk­ce­su doty­czy szcze­gól­nie mło­dych wier­nych z niż­szym wykształ­ce­niem. Aż 81% prak­ty­ku­ją­cych w wie­ku 18–34 lat, jak i 85% z gru­py wie­ko­wej 35–49 zga­dza się z prze­sła­niem ewan­ge­lii suk­ce­su. Wśród osób z wykształ­ce­niem śred­nim zwo­len­ni­cy ewan­ge­lii suk­ce­su sta­no­wi­li 81%, a wśród bada­nych posia­da­ją­cych co naj­mniej licen­cjat już 67%.

Czym jest ewan­ge­lia suk­ce­su?

Ewan­ge­lia suk­ce­su to nie­zwy­kle sil­ny ruch, repre­zen­to­wa­ny głów­nie w kon­ser­wa­tyw­nych Kościo­łach pro­te­stanc­kich typu ewan­ge­li­kal­ne­go i cha­ry­zma­tycz­ne­go, gło­szą­cy, że suk­ces finan­so­wy jest czę­ścią Boże­go pla­nu dla ludzi, a prze­ka­zy­wa­nie pie­nię­dzy Kościo­ło­wi czy orga­ni­za­cjom z nim zwią­za­nym zaowo­cu­je bło­go­sła­wień­stwem Bożym.

Pro­pa­ga­to­rzy ewan­ge­lii suk­ce­su nie sta­no­wią jed­no­li­tej gru­py zamknię­tej w ostro wyzna­czo­nych gra­ni­cach jed­ne­go wyzna­nia, czę­sto są to poje­dyn­czy lide­rzy i lider­ki, nie­rzad­ko mał­żeń­stwa, zakła­da­ją­cy wła­sne wspól­no­ty o cha­rak­te­rze glo­bal­nym, dzia­ła­ją­cy­mi na wzór wiel­kich kor­po­ra­cji i zara­bia­ją­cych ogrom­ne for­tu­ny, naj­czę­ściej kosz­tem naj­bied­niej­szych i śred­nio zara­bia­ją­cych.

Nawet jeśli popu­la­ry­za­to­rzy ewan­ge­lii suk­ce­su to głów­nie pro­te­stan­ci to w ramach pro­te­stan­ty­zmu rów­nie sil­na jest opo­zy­cja wobec wszel­kich prze­ja­wów ewan­ge­lii suk­ce­su, zasad­ni­czo wśród tra­dy­cyj­nych wyznań pro­te­stanc­kich, kła­dą­cych nacisk na kla­sycz­ną naukę o uspra­wie­dli­wie­niu z łaski przez wia­rę, a odrzu­ca­ją­cą jakie­kol­wiek prze­ja­wy wul­gar­ne­go neo­pe­la­gia­ni­zmu.

Wśród bada­czy feno­me­nu ist­nie­je wie­le teo­rii na temat pocho­dze­nia ewan­ge­lii suk­ce­su.

Zgod­nie pod­kre­śla się, że naj­więk­szy roz­wój ewan­ge­lii suk­ce­su przy­pa­da na lata 70. i 80. XX wie­ku. Czas ten łączo­ny jest z dzia­łal­no­ścią trzech tele­ewan­ge­li­stów Ken­ne­tha Hagi­na, Ken­ne­tha Cope­lan­da oraz Fre­de­ric­ka Price’a, jed­nak glo­bal­nie naj­bar­dziej zna­ną posta­cią koja­rzo­ną z ewan­ge­lią suk­ce­su był pastor Oral Roberts, koja­rzo­ny z cha­ry­zma­tycz­nym meto­dy­zmem. Histo­ry­cy naj­now­szych dzie­jów Kościo­ła wska­zu­ją jed­nak, że ruch nie wziął się zni­kąd i jego ide­olo­gicz­nych korze­ni moż­na szu­kać w bar­dzo odle­głych cza­sach.

Wska­zu­je się, że przy­naj­mniej od XIX wie­ku zaob­ser­wo­wać moż­na róż­ne­go rodza­ju nur­ty myślo­we, któ­re dopro­wa­dzi­ły do współ­cze­snej wer­sji ewan­ge­lii suk­ce­su – wymie­nia się m. in. tzw. Nową Myśl (New Tho­ught, ruch z począt­ku XIX wie­ku eks­po­nu­ją­cy siłę pozy­tyw­ne­go myśle­nia), a tak­że póź­niej­sze zry­wy jak Uzdra­wia­ją­ce Prze­bu­dze­nie (Healing Revi­val) oraz wywo­dzą­cy się z nie­go Koń­co­wy Deszcz (Lat­ter Rain – oby­dwa powsta­ły na kan­wie doświad­czeń po II woj­nie świa­to­wej.

Dyna­micz­ny roz­wój ewan­ge­lii suk­ce­su wią­że się nie­roz­łącz­nie z rewo­lu­cją medial­ną – począw­szy od zwy­cię­skie­go pocho­du tele­wi­zji, a skoń­czyw­szy na nowych mediach. Ewan­ge­li­za­to­rzy suk­ce­su w USA mają rów­nież prze­ło­że­nie na życie poli­tycz­ne w Par­tii Repu­bli­kań­skiej – wie­lu z nich zwią­za­nych jest z Donal­dem Trum­pem, któ­re­go otwar­cie popie­ra­ją pod­czas wystą­pień tele­wi­zyj­nych i nabo­żeństw.

» Ekumenizm.pl: Ubo­dzy i ewan­ge­lia suk­ce­su — dia­log lute­rań­sko-zie­lo­no­świąt­ko­wy