Uchodźców nakarmić i nawrócić?

Kar­dy­nał prze­strzegł chrze­ści­jan przed łącze­niem pomo­cy dla uchodź­ców, któ­rzy są prze­waż­nie muzuł­ma­na­mi, z chę­cią zmia­ny ich wia­ry, mówiąc, iż jest to w zasa­dzie rów­no­znacz­ne z „mani­pu­la­cją sumie­niem”. Zda­niem hie­rar­chy oso­by poma­ga­ją­ce uchodź­com powin­ny wystrze­gać się ukry­tych inten­cji. Chrze­ści­ja­nie muszą roze­znać, kie­dy mówić nie­wie­rzą­cym o Bogu, a kie­dy sku­pić się na cichej pomo­cy, bez ukry­te­go pla­nu. – Nie może­my uży­wać nasze­go miło­sier­dzia jako narzę­dzia pro­ze­li­ty­zmu. Cza­sem ciche świa­dec­two jest naj­lep­szym zna­kiem miło­ści Bożej – zauwa­żył kard. Mül­ler w swo­im wystą­pie­niu pod­czas zor­ga­ni­zo­wa­nej w Waty­ka­nie kon­fe­ren­cji na temat pierw­szej ency­kli­ki papie­ża Bene­dyk­ta XVI „Deus cari­tas est”.

Duchow­ny dodał, że ludzie, któ­rzy potrze­bu­ją pomo­cy w koń­cu czu­ją w swo­ich ser­cach miłość Bożą i mogą poznać wia­rę chrze­ści­jań­ską nawet bez słów. Wie­lu z nich pyta bowiem „jak to jest, że poma­ga­ją nam chrze­ści­ja­nie, a nie nasi współ­wy­znaw­cy, czy­li muzuł­ma­nie?”.

Kar­dy­nał przy­po­mniał, że miłość bliź­nie­go jest punk­tem wyj­ścio­wym do miło­ści Boga, bo Bóg przez Jezu­sa Chry­stu­sa wyra­ził powód i isto­tę naszej miło­ści wobec bliź­nie­go. Dla­te­go odpo­wie­dzial­ność chrze­ści­jan za bliź­nich obej­mu­je nie tyl­ko pomoc mate­rial­ną dla uchodź­ców, ale tak­że miłość do tych, któ­rzy zmu­sze­ni są ucie­kać przed woj­ną.  – Misją Kościo­ła jest dawa­nie świa­dec­twa wier­no­ści Jezu­so­wi Chry­stu­so­wi. Mówie­nie tyl­ko o kwe­stiach mate­rial­nych jest w isto­cie ozna­ką pogar­dy – stwier­dził kard. Mül­ler.

- Bóg niko­go nie wyklu­cza, bo wyklu­cze­nie oddzie­la nas od Boga, a to wła­śnie jest isto­tą grze­chu pier­wo­rod­ne­go – przy­po­mniał kard. Mül­ler. - Kościół ma misję, któ­rej isto­tą jest pomóc prze­zwy­cię­żyć te mury, któ­re słu­żą wyłącz­nie do wyklu­cze­nia ludz­ko­ści od Boga i oddzie­la­nia od bliź­nie­go – dodał.