Znów najwyższa pora na Cud

W wie­czór Wigi­lii Boże­go
Naro­dze­nia zasią­dzie­my w gro­nie swo­ich naj­bliż­szych przy cho­in­ce i podzie­li­my
się opłat­kiem, obda­ru­je­my się pre­zen­ta­mi i pośpie­wa­my kolę­dy. I jest to pięk­ne
o ile świę­to Boże­go Naro­dze­nia nie skoń­czy się tyl­ko na tym a ewen­tu­al­ne
nie­do­sko­na­ło­ści Wigi­lii nie zepsu­ją nastro­ju na resz­tę świę­to­wa­nia. Cza­sa­mi
moż­na odnieść wra­że­nie, że świę­ta Boże­go Naro­dze­nia sku­pia­ją się jedy­nie na tym
jed­nym, jedy­nym “szcze­gól­nym” dniu czy­li Wigi­lii — w któ­ry to wie­czór
nawet ekra­ny tele­wi­zo­rów prze­sła­dza­ją “rodzin­ną” atmos­fe­rą.

Kie­dy po raz kolej­ny sły­szy się w
Wigi­lię o tych nie­po­wta­rzal­nych, rodzin­nych Świę­tach moż­na zapo­mnieć, że Syn
Boży uro­dził się nie w domu i wie­lo­po­ko­le­nio­wej rodzi­nie ale w szo­pie i oprócz
Rodzi­ców powi­ta­li Go tyl­ko nie­okrze­sa­ni paste­rze. Tak więc być może bliż­si
praw­dzi­wej “atmos­fe­ry Świąt” będzie Ci z nas, któ­rzy obcho­dzić je będą
w przy­pad­ko­wym towa­rzy­stwie i nie­ko­niecz­nie miłym.

Czy­tel­ni­kom ekumenizm.pl życzę
niniej­szym by zacho­wa­li wia­rę, miłość i nadzie­ję na Cud.